زندگی در گذر است. زمان چنان آرام و پیوسته از کنار ما می گذرد که صدای گام های رفتنش را نمی شنویم و آن را احساس نمی کنیم. البته در برخی از زمان هاست که گذر زمان کمی قابل رویت تر و محسوس تر است. از جمله این زمان ها می توان به بهار اشاره کرد.
در بهار است که چوب های خشک گل و گیاه و نیز زمین خاکستری رنگ و خاک عریان، پس از ریزش باران های بهاری، جان می گیرند و هر روز که از کنار زمینی و گیاه و درختی می گذریم، جوانه هایی را می بینیم که می رویند و برگ می شوند و گل می دهند و میوه می شوند. در برخی از گیاهان این فرآیند مانند فیلم هایی است که در یک مقطع چند روزه و یا چند ماهه گرفته شده و به سرعت پخش می شود. در آن زمان است که رشد و زندگی را کاملا احساس می کنیم.
مفهوم تکرار در زندگی
زندگی ما سرشار از زمان هایی است که تکرار، هسته و محور اصلی آن را تشکیل می دهد. هر چند که گاهی این تکرار همیشگی هم چون قارقار کلاغی، سکوت زندگی را می شکند ولی دوباره همه چیز آرام می گیرد و سکوت زندگی با تکرار خویش چون آبی نرم و آرام در جویبار زندگی ما ادامه می یابد.
بسیاری از مردم از این همه تکرار خسته می شوند و آن را بیهوده می یابند. در حالی که می دانیم هر چه در ما و یا بیرون ما می گذرد به ظاهر تکرار است ولی هیچ تکرار نیست. این همانند رشدی است که کودک دارد و به نظر می رسد که ناگهان مردی شده است. در حالی که این گونه نیست؛ زیرا در تکرار به ظاهر خسته کننده زندگی است که این نطفه گندیده مرد و زنی، به کودکی و در نهایت مرد و زنی تبدیل می شود. هر چیزی در جهان به حکمت و هدفی می رود و مأموریت خاصی دارد. پروین اعتصامی در این باره می سراید:
قطره ای کز جویباری می رود
از پی انجام کاری می رود
در پیرامون ما این زندگی است که با هزاران نشانه برای شدن های بهتر و درست، آهسته و آرام و پیوسته می رود. به نگاهی به پیرامون خود، کمی در خود درنگ کنیم که از کجا تا به کجا شده ایم و چه شدنی را در پیش گرفته ایم. هر از گاهی می بایست از دره زندگی بیرون آمد و بر تپه و چکادی بالا رفت و راه رفته را اندازه گیری و موقعیت سنجی کرد و راه مانده را ارزیابی نمود و طرح و رویه ای مناسب برای آینده ریخت تا در سر گردنه های سخت، وانمانیم.
