تفسير زندگى

شايد تعجب كنى كه چرا اين عنوان را انتخاب كردم. اگر هدفت نوشتن نوعى خاطره نويسى است كه مى ‏توانى از عنوان تصويرزندگى و مانند آن را انتخاب كنى.

اين همه درست، ولى آن چه به نظرم مى ‏رسد اين كه نمى‏توانم هر چه را مى‏ بينم يا مى‏انديشم چنان كه بايد و شايد به تصوير بكشم، ولى شايد بتوانم تفسير خودم را از آن چه ديده و شنيده‏ام برايت بنويسم.

هركسى طورى اين چيزها را تفسير و تعبير مى‏ كند. مثلا خودت وقتى يك چيزى را مى‏بينى براى خودت تحليلى دارى كه باتحليل ديگرى خيلى تفاوت دارد. از اين روست كه هيچ كسى تفسير و تعبير مشترك و يكسانى از يك موضوع ارايه نمى ‏دهد. نه‏اين كه زاويه نگاهشان با تو فرق دارد و آن‏ ها از جايى به موضوع نگاه مى ‏كنند كه تو در آن جا نيستى و يا بالعكس، بلكه حتى اگر ازيك جا و حتى از يك روزنه نگاه كنيد به جهت يك تفاوت‏هاى بينادين شخصيتى كه شاكله شخصيتى شما را مى ‏سازد نمى ‏توانيد يك تفسير و تعبير از موضوع ارايه دهيد. خاستگاه اين اختلاف همان چيزى است كه در فلسفه قاره‏اى از آن به زوايه ديد، پيش داورى ياد مى‏ كنند كه در پس زمينه هر تحليل و تفسير جا خوش كرده و خودش را از چشم همگان حتى خود مفسر نهان ‏مى ‏كند.

اين پس زمينه‏ هاى ناديدنى معرفتى و شناختى كه از آن گاه به اختلاف هستى‏ شناختى و جهان‏ بينى ياد مى‏ كنند موجب مى‏ شود كه ‏تفسير من از همان موضوع خاص با تفسير تو تفاوت ‏هاى گاه ژرف و عميقى داشته باشد.

از اين جاست كه مى ‏خواهم تفسير خودم را از حالات و موضوعات روزمره زندگى ارايه دهم. از اين رو نبايد توقع داشته باشى كه‏ آن چه مى‏ نويسم همانى باشد كه تو مى‏ بينى و يا مى ‏دانى و يا به گمانت بايد اين طور باشد و بايد من هم حرف تو را بزنمن و همه ‏آن چه تو باور دارى باور داشته و به هرچه تو خوش دارى و يا تعبير و تفسير مى ‏كنى من هم با تو همره و همگام شوم. باور كن اين ‏نمى‏ شود و توقع بى‏ جاى است.

حال كه اين گونه است تو مى‏ توانى در بيشتر روزها يك سرى به اين وبلاگ پرديس ما بزنى و نوشته‏ ها روزانه ‏ام را بخوانى و اگر دوست دارى پيام بگذار تا من هم يك سرى به وبلاگت بزنم تا ببينم چگونه هر كداممان دنيا و حوادثش را تفسير مى ‏كنيم. پس اين «سخن بگذار تا وقت ديگر»….