هر کسی به خودش می بالد و بارها دیده شده است که کسی جلوی آب و آینه ای قرار می گیرد و از خود می پرسد چه قدر زیباست و یا در حمام صدایش را رها می کند و از خودش متشکر می شود که چه صدای خوش و رسایی دارد. به حتم هر کسی بشنود غش می کند.
برخی بر این باورند که اگر ماه در نیاید جمال و کمال ایشان در آن حد و اندازه است که بتواند به ماه بگوید تو در نیا که من در آمده ام. این تفکر اگر در باره خودشان پدید نیاید دست کم درباره بچه هاشان پدید می آید و اسم بچه هاشان را می گذارند مهتاب و خورشید تا به ماه و خورشید طعنه زنند.
چنین تفکر و اندیشه ای است که برخی را از راه به در می کند. بسیاری از کسانی که دارای صوت خوش و رسایی هستند و از جمالی بهره مند هستند گرفتار خودباوری افراطی می شوند و کم کم در دامی می افتند که از نعمت خدادادی نه تنها به درستی بهره نمی گیرند بلکه کفران نعمت می کنند.
اگر شکر نعمت آن است که از آن به درستی بهره گیرند اینان با استفاده نادرست از نعمت زیبایی و رسایی به گمراهی کشیده می شوند و دیگران را به گمراهی می کشند.
البته این اختصاص به این افراد ندارد و هر کسی در جایی که نشسته و از نعمتی سود می برد گرفتار این مشکل می شود و به نوعی گرفتار گمراهی می شود.
فرعون در مقام قدرت چنان گرفتار گمراهی می شود که خود را گم می کند و ادعای خدایی می کند. دیگرانی نیز این گونه در دام هر مقام و قدرت و نعمتی گرفتار می شوند و از آن به جایی تعالی نفس و جامعه برای تخریب و نابودی خود و دیگری استفاده می کنند.
بسیاری از کسانی که خوشگل هستند و یا از صدای خوشی برخوردار می باشند در دام لهو و لعب می افتند و به جایی آن که از آن نعمت سود برند آن نعمت نقمت و بلای جان ایشان می شود.
در روایت است که در روز قیامت این افراد که به سبب صدای خوش خویش به لهو و لعب و فسااد و تباهی افتاده و دیگران را نیز گمراه کرده اند می پرسند که چرا چنین کردی و به فساد افتادی و دیگری را نیز فاسد کردی ؟
آن فرد خوش صدا می گوید: خدایا به من صدای خوشی دادی و هر کسی که می شنید عاشق آن می شد واین موجب شد تا گمراه شوم و پایم به مراکز لهو و لعب و فساد باز شود.
در آن زمان حضرت داود (ع) را می آورند تا برای این شخص بخواند. وقتی می خواند همه کسان غش می کنند و از هوش می روند؛ زیرا صوت داودی چنان خوش است که کسی را توان و طاقت شنیدن آن نیست.
می گویند در میان عرب ها برخی چنان صوت و صدای خوش و رسایی داشتند که وقتی می خواندند شتران به وجد می آمدند و به حرکت خویش چنان سریع و تند ادامه می دادند که وقتی به مقصد می رسند جان از تن این شتران به در می رفت.
صوت داودی هم چنان به همه می کرد که پرندگان و مرغان آسمان و زمین را به وجد می آورد و تنها شتران و یا برخی اسیر صدایش نبودند.
خداوند می گوید: این بنده من چنان صدای رسا و خوشی داشت که هیچ کس را توان و طاقت شنیدن آن نبود و بی هوش می شدند ولی این صدای خوش او موجب نشد تا خود گمراه شود و یا دیگری را به گمراهی بکشاند بلکه مردم را به مزامیر و سرودهای خوش به دین و توحید دعوت می کرد که مزامیر و سرودهای داودی هنوز معروف و مشهور است.
دیگری را می آورند و می گوید: خدایا زیبایی و خوشگلی ام مرا فریفت و به بزم و مراکز لهو و لعب کشاند وخود و دیگری را فاسد کردم و به تباهی کشاندم . اگر تو مرا زیبا نمی آفریدی این چنین گرفتار و بدبخت نمی شدم و دیگران را گمراه نمی کردم تا شقاوت و بدبختی آنان دامن گیر من هم شود.
خداوند حضرت یوسف (ع) را می آورد و همه در بر ابر زیبای آن مات و مبهوت می شوند و همانند زنان دربار او را بزرگ می شمارند و ناخود آگاه در برابر زیبایی او فر و می مانند.
آن گاه می گوید : ای بنده من تو زیباتر بودی یا حضرت یوسف (ع) که خودش را حفظ کرد و به مقام عصمت رسید و از فواید زیبایی بهره مند شد و آن را در کار خیر و نیک به کار گرفت؟
در برابر هر چیزی چون قدرت فرعونی ، قدرت سلیمانی و پادشاهی او بر موجودات از جن و انس و پرندگان و درندگان و چرندگان را نشان می دهند و …
به هر حال باید گفت که آدمی می بایست به خود مغرور نشود و نعمتی را برای خود نقمت نسازد و به درستی از هر نعمتی که خداوند به وی داده بهره گیرد. از نویسنده خوب و توانا این انتظار است که مطالب حق بنویسد و در راه عدالت و آزادی و تعالی و تکامل مردم از آن بهره گیرد و یا از شاعر و یا هر هنرمندی انتظار آن است که در راستای کمال از آن بهره گیرد نه این که آن را عامل گمراهی خود و دیگران و یا جامعه قرار دهد.
این مشکل را می توان در میان همه افراد به شکلی یافت که نعمتی را به نقمت خود و بلای جامعه تبدیل می کنند. باشد که از این راه دوری و پرهیز کنیم و قلم و هنر و زیبایی خود را عامل گمراهی خود و دیگری نسازیم.
