بسم الله الرحمن الرحیم
از نظر آموزه های وحیانی قرآن، یهودیان بخشی از اهل کتاب هستند که خدا به آنان شریعتی خاص داده که در تورات آمده است. شریعت موسوی با آن که جزو شرایع اسلامی، اما یهودیان نسبت به دیگر شرایع به ویژه مسیحی و محمدی(ص)، کنش ها و واکنش های مثبتی نشان نداده و نمی دهند. بررسی کنش ها و واکنش های آنان بر اساس گزارش قرآن می تواند حقایقی را نسبت به امروز و فردای یهودیان تبیین کند و توصیه های لازم را ارایه دهد. بر همین اساس نویسنده با مراجعه به آموزه های وحیانی قرآن، بر آن شد تا ابعادی از داستان یهود و توصیه های الهی را تبیین کند. با هم این مطلب را از نظر می گذرانیم.
عقاید یهود بر اساس گزارش قرآن
بر اساس گزارش های قرآنی، یهودیان عقاید و افکاری دارند که بسیاری از آنان مورد نقد مستقیم و غیر مستقیم قرآن قرار گرفته است. برخی از این عقاید و افکار باطل می توان به عقایدی چون: عدم کیفر یا کیفر محدود در قیامت و ورود آنان به بهشت با وجود انجام گناه(نساء، آیات 123 و 124؛ بقره، آیات 79 و 80 و 111؛ آل عمران، آیات 23 و 24)، آرزوی گمراهی مسلمانان و بازگشت آنان به کفر و شرک(آل عمران، آیه 69؛ بقره، آیه 109)، مقاومت در برابر عقاید حق پس از علم و اتمام حجت الهی با بینات ظاهر(آل عمران، آیات 105 و 109)، اتهام زنی به عدم حقانیت مسیحیت(بقره، آیه 113)، تفرقه افکنی در دین پس از علم به حقانیت آن(شوری، آیات 13 و 14؛ آل عمران، آیات 19 و 105)، عدم امانت داری نسبت به غیر یهودیان(آل عمران، آیه 75)، انتساب گفتارهای خود به خدا(آل عمران، آیه 78) و الهی بودن دست نوشته های خویش(بقره، آیه 79)، ادعای یهودی بودن حضرت ابراهیم(بقره، آیه 120؛ آل عمران، آیات 65 و 66)، ادعای اختصاص یافتن بهشت به آنان(بقره، آیه 111)، ادعای داشتن جایگاه دینی و اعتقادات درست مذهبی(مائده، آیه 68)، ادعای پراستگی خود از انحرافات(نساء، آیات 47 و 49)، تناقض میان عمل و ادعا(نساء، آیه 51)، سلب حقوق و ارزش از غیر یهودی(آل عمران، آیه 75)، برتری مشرکان بر مومنان به قرآن(نساء، آیه 51)، تزکیه خویش و برتر دانستن بر دیگران(نساء، آیات 47 و 49)، اعراض از احکام قضایی تورات برای رهایی از مجازات(آل عمران، آیه 23)، افتراء به دین خدا(بقره، آیه 79؛ آل عمران، آیه 75)، التقاط گری و آمیختن حق و باطل(آل عمران، آیه 71)، باور و اعتقاد به ربوبیت فرشتگان و پیامبران(آل عمران، آیه 80)، شرک ورزی برخلاف آموزه های تورات(نساء، آیه 51)، ایمان به جبت و طاغوت(نساء، آیه 51)، بهانه جویی در ایمان آوری و درخواست های نابه جا مانند دست نوشته ای از خدا یا رویت خدا(نساء، آیه 153)، گرایش به حس گرایی و تفکر مادی(نساء، آیه 153)، نسبت حکم تجویز خیانت در امانت به خدا(آل عمران، آیه 75)، دنیاطلبی و تجاوز به حقوق دیگران(مائده، آیات 62 و 63)، عجب و خودپسندی(آل عمران، آیات 187 و 188)، غلو و گزافه گویی در دین (نساء، آیه 171؛ مائده، آیه 77)، غلو نسبت به عالمان یهودی(توبه، آیات 29 و 31)، عقیده غلو آمیز نسبت به ربوبیت غیر خدا(آل عمران، آیه 64) و مانند آنها برخی از عقاید و افکار باطل یهودیان است که تاثیری مستقیمی در سبک زندگی آنان دارد. بنابراین، اگر بخواهیم کنش ها و واکنش های یهود در برابر را بشناسیم می بایست این افکار و عقاید مورد توجه قرار گیرد؛ زیرا سبک زندگی از فلسفه زندگی و عقاید و باورها و بینش ها سرچشمه می گیرد.
کنش ها و واکنش های یهود در برابر قرآن
از نظر آموزه های وحیانی قرآن، عقاید و افکار یهودیان موجب شد تا کنش ها و واکنش های منفی نسبت به قرآن و شریعت خاتم النبیین(ص) داشته باشند. از نظر قرآن، برخی از این موارد عبارتند از: تلاش برخی از یهودیان در ایجاد تزلزل در عقاید و باورهای مسلمانان(آل عمران، آیه 72؛ شوری، آیه 16)، اخلال گری در مسیر پیشرفت اسلام(آل عمران، آیه 99؛ نساء، آیات 51 و 55)، تلاش عالمان یهودی در اخلال گری و بازداری مومنان از راه خدا(توبه، آیه 33)، آزار رسانی به مسلمانان در حال و آینده(آل عمران، آیات 110 و 111 و 186)، تمسخر اسلام و مسلمین(مائده، آیه 57)، استهزاء و تمسخر اذان و نماز و بازیچه گرفتن آن(مائده، آیات 57 و 58)، تمسخر شعائر الهی(همان)، تلاش برای گمراه کردن مردم از دین و شریعت به سبب هواپرستی عالمان(مائده، آیه 77)، کتمان حقایق برای گمراهی سازی مردم و مسلمانان(آل عمران، آیات 69 تا 71)، بازی با مسلمانان با اسلام آوری دروغین و تظاهر بدان و کفر پس از آن برای تردید افکنی و گمراه سازی مسلمانان(آل عمران، آیه 72)، انتساب دروغین نوشته های دروغین به خدا برای گمراه سازی مسلمانان(بقره، آیه 79؛ آل عمران، آیه 78)، رفتارهای بد و زشت(مائده، آیات 65 و 66)، حسادت نسبت به مسلمانان و مومنان(بقره، آیه 109)، کفر و طغیان گری نسبت به قرآن(مائده، آیه 68؛ آل عمران، آیه 110)، فسق و انحراف از آیین الهی(آل عمران، آیه 110)، قتل پیامبران و عدالت خواهان(آل عمران، آیات 20 تا 22)، دین فروشی و عهد شکنی(آل عمران، آیات 75 و 77)، منحرف نشان دادن اسلام(آل عمران، آیه 99)، پذیرش توطئه آمیز اسلام و فریبکاری در اسلام آوری برای گمراه سازی و تردید افکنی(مائده، آیات 59 و 61)، عصیانگری و تجاوز(آل عمران، آیات 110 و 112) ، درخواست معجزه های بی مورد(نساء، آیه 153)، مخالفت با قبله جدید مسلمان و نمازگزاری به سوی کعبه به جای مسجد الاقصی(بقره، آیات 144 و 145)، غفلت از مسائل اساسی و پرداختن به مشاجره(بقره، آیه 177)، دوستی با کافران به جای مسلمانان و مومنان(مائده، آیات 77 و 80)، برقراری رابطه ولایی با کافران به سبب فسق ورزی(مائده، آیات 77 و 80 و 81)، همکاری با کافران و مشرکان علیه مسلمانان(احزاب، آیات 25 و 26)، تمرد نسبت به حاکمیت قوانین تورات و دیگر کتب آسمانی(آل عمران، آیه 23)، اظهار ایمان منافقانه نسبت به کتب آسمانی(آل عمران، آیه 119)، دانش اندک نسبت به تورات و قوانین آن(آل عمران، آیه 23؛ نساء، آیه 44)، بی اعتنایی به معارف تورات و کتب آسمانی(مائده، آیه 68)، تردید افکنی در آموزه های وحیانی(شوری، آیه 14)، بی اعتنایی نسبت به بشارت های تورات و کتب آسمانی(بقره، آیه 101)، عدم اقامه دین و آموزه ها و قوانین تورات(مائده، آیه 68)، کتمان نبوت پیامبر(ص) و نشانه های موجود در تورات(بقره، آیات 146 و 159)، کتمان نبوت پیامبر(ص) با علم بدان، بلکه انتظار برای بعثت و جدال باطل آنان در باره آن(آل عمران، آیات 19 و 20؛ بقره، آیه 89)، بهانه جویی و لجاجت با پیامبر(ص) و دشمنی با آن حضرت(نساء، آیه 153؛ حشر، آیات 2 و 4)، خصومت و دشمنی با مسلمانان(بقره، آیه 137؛ آل عمران، آیه 100)، هشدار عالمان یهودی به یهودیان مبنی بر بی اعتمادی نسبت به مسلمانان(آل عمران، آیات 72 و 73)، ترس شدید از مسلمانان(حشر، آیات 11 و 13)، احتجاج نا به جا(بقره، آیه 139)، شکست و فرار و بدفرجامی یهود در جنگ با مومنان(آل عمران، آیات 110 و 111)، اذیت و آزار بسیار زیاد یهود نسبت به مسلمانان(آل عمران، آیه 186)، خشم و عصبانیت و کینه شدید و بدخواهی پس از شکست(آل عمران، آیات 119 و 120)، بغض و دشمنی نسبت به مسلمانان(مائده، آیه 59)، هم سویی یهودیان با مشرکان در مخالفت با پیام های روشن الهی(بینه، آیه 1)، هم سویی یهودیان با مشرکان در آزاررسانی به مومنان(آل عمران، آیه 186)، هم سویی یهود با مشرکان در ناخشنودی از برخورداری مومنان از خیرات(بقره، آیه 105)، اعلام همکاری ظاهری میان یهودیان و منافقان(حشر، آیه 11)، اتحاد ظاهری میان یهود و مشرکان در عین اختلاف شدید و عدم همکاری در هنگامه بحران ها(حشر، آیه 14)، بخل ورزی و تنگ نظری یهود در صورت رسیدن به قدرت و ثروت(نساء، آیات 51 و 53)، بخل ورزی نسبت به رسیدن کم ترین خوبی به مسلمانان(بقره، آیه 105)، بدعت گذاری در انتساب جواز تصرف در اموال مسلمانان و نسبت به آن خدا(آل عمران، آیه 75)، افتراء و بدعت گذاری در دین(آل عمران، آیات 23 و 24 و 78 و 79)، تحریف تورات برای دست یابی به ثروت و متاع دنیوی(بقره، آیه 79)، تلاوت دست نوشته های جعلی به نام آیات الهی برای فریب مردم(آل عمران، آیه 78)، تملق و درخواست ستایش دیگران از کارهای نکرده(آل عمران، آیات 187 و 188)، حرام خواری و رشوه گیری(مائده، آیات 59 و 62 و 63)، دست یابی به اموال حرام با تحریف گری(بقره، آیه 79)، خیانت در امانت(آل عمران، آیه 75)، نژادپرستی و خودبرتربینی(همان)، ذلت و خواری و مسکنت به دنبال دشمنی و فسق ورزی(آل عمران، آیات 110 و 112) و مانند آنها از مهم ترین کنش ها و واکنش های یهودیان در باره حقایق اسلام و شرایع الهی و قوانین و حدود کتب آسمانی از تورات و قرآن است.
بنابراین، وقتی از شدت دشمنی و عداوت یهودیان از مسلمانان سخن به میان می آید، مبتنی بر عقاید و افکاری است که بدان ایمان و باور دارند و در سبک زندگی آنان و تعامل با غیر یهود خود را نشان می دهد.
البته باید توجه داشت که هر چند که اکثریت یهود چنین هستند، اما هماره اقلیتی مومن هستند که نه تنها این افکار باطل را قبول ندارند، بلکه به حقیقت تورات و کتب آسمانی ایمان داشته و تلاش می کنند تا سبک زندگی را در پیش گیرند که بر اساس آموزه های وحیانی باشد؛ این گونه است که حتی برخی از آنان به قرآن ایمان می آورند.(آل عمران، آیات 110 تا 115 و 199؛ اسراء، آیه 107؛ بقره، آیات 101 و 103 و 136 و 137)
