حتي در نظر غيرمتدينان پيامبران روشنفكران و مصلحان زمان خود بودند. اين نقشي است كه هيچ يك از دوست و دشمن آن را انكار نمي‌كند.
آنان در جامعه خود تحول و دگرگوني پديد آوردند و انقلابيون زمان و زمانه خود بودند. آثار وجودي ايشان از مرز‌هاي جغرافيايي و فيزيك نيز بيرون زد و در فراجغرافيايي مكاني و زماني قرار گرفتند و در نظر برخي به اسطوره و افسانه پيوستند به طوري كه وجود انساني آنان در هاله‌‌هايي از تقدس و پاكي فرازميني نهان شد.
چرا چنين شد؟ براي دستيابي به پاسخي درست و منطقي مي‌توان به شواهد و گزارش‌‌هاي مختلف مراجعه كرد. در اين گزارش ها نيز مي‌توان بر يك هنر ايشان تاكيد ورزيد. پيامبران هنر دلربايي داشتند. آنان در دل ها نفوذ مي‌كردند و بر جان‌ها حكومت. نقش ايشان نيز از همين رو جاويدان و پايدار بود. آنان بر خلاف شاهان و حاكمان دنيا بر دل‌ها و جان‌ها فرمانروايي مي‌كردند و آثار اين حكومت در تمام جهات وجودي افراد پيرو به خوبي هويدا شد. آثار اين تحول به آن اندازه بود كه فرد گرفتار جذبه ايشان چون مسحور شدگان با دل و جان همه فرمان‌‌هاي ايشان را به ديده منت پذيرا مي‌شدند.
كساني را به عشق و محبت خود گرفتار مي‌كردند كه همه از آنان قطع اميد كرده بودند. اين هنري بود كه ايشان داشتند. از بد و بدترين، بهترين انسان‌ها را ساخته و به جامعه انساني تحويل دادند. كساني كه خود رهبران گروه‌هاي اجتماعي چندي را به عهده گرفتند.
در روايت است كه زن فاحشه اي به حضرت عيسي(ع) گفت: آيا من هم مي‌توانم توبه كنم؟
آن حضرت پاسخ داد: آري.
زن پرسيد: اگر توبه كردم به خانه من مي‌آيي؟
فرمود: آري.
همراهان و حواريون ايشان اعتراض كردند كه اين چه قولي است كه داده‌ا‌ي؟
آن حضرت رو به ايشان كرد و فرمود: اگر چوپان باشيد و گوسفندتان گم شود به دنبال آن نمي‌گرديد و يا تنها از بقيه مواظبت مي‌كنيد كه گم نشوند؟
گفتند: گوسفندان را در يك جاي امن مي‌گذاريم و به سراغ گمشده مي‌رويم.
آن حضرت فرمود: من براي يافتن گمشده‌ها آمده‌ام.
