میزبانی آدابی دارد که از جمله آداب میزبانی و مهمانی آن است که میزبان مهمان را اکرام کند. اکرام کردن مهمان توجه ویژه به اوست به گونه‌ای که مهمان، عزیز و گرامی داشته شده و محبت و مودت را موجب شود.
برای اکرام مهمان می‌توان کارهای بسیاری انجام داد. خداوند چون کریم است و میزبانی اش نیز کریمانه است، باید از او میزبانی و مهمانداری را بیاموزیم. خداوند اهل بهشت را به سبب کسب تقوا و رسیدن به مقام متقین اکرام می‌کند و خود میزبانی آنان را به عهده می‌گیرد؛ زیرا گفته است که متقین، گرامیان الهی هستند: إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقَاكُمْ؛ انسان هر چه با تقواترباشد در نزد خدا گرامی‌تر است.(حجرات، آیه 13)
چگونگی اکرام خداوند از مهمانان گرامی خویش به اشکال گوناگونی است.
از جمله آنکه گروهی را به پیشواز می‌فرستد و با سلام و صلوات وارد خانه بهشت می‌کند. (واقعه، آیه 26؛ ق، آیه 34؛ حجر، آیه 46)
دیگر آنکه هر چه دارد از پذیرایی پیش می‌آورد و تقدیم می‌کند. جالب اینکه خداوند اهل بهشت را به سمت بهشت نمی‌برد، بلکه بهشت را به سمت بهشتی‌ها می‌برد: وَأُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِينَ؛ و آن روز بهشت براى پرهيزکاران نزديك مى شود.(شعراء، آیه 90)میزبانی مومنان نیز باید خداگونه باشد. پس اگر نمی‌توانیم اتاق را جابه‌جا کنیم؛ ولی می‌توانیم سفره پذیرایی را جابه‌جا کنیم. این‌گونه نباشد که سفره بیندازیم و مردم را به سمت سفره پذیرایی ببریم، بلکه برای تکریم مهمان، باید سفره پذیرایی را نزدش ببریم.
همین صفت را پیامبران(ع) از خدا آموختند. حضرت ابراهیم(ع) که چون خدای کریم، کریمانه پذیرایی و میزبانی می‌کرد؛ برای تکریم مهمانان خویش سفره را نزد ایشان برد و نزدیک کرد، نه آنکه آنان را بر سر سفره آماده برد.
خداوند می‌فرماید: فَمَا لَبِثَ أَنْ جَاءَ بِعِجْلٍ حَنِيذٍ؛ و ديرى نپاييد كه گوساله اى بريان را نزد مهمانان آورد.(هود، آیه 69) و در جایی دیگر درباره این رفتار رحمانی حضرت(ع) نسبت به تکریم مهمانان می‌فرماید: فَجاءَ بِعِجْلٍ سَمينٍ فَقَرَّبَهُ إِلَيْهِمْ؛ و گوسالهاى فربه و بريان آورد و آن را نزدیکشان برد.(ذاریات، آیات 26 و 27) او نه تنها بهترین گوساله را کشت و پخت و آماده کرد، بلکه نزدشان برد و به کنارشان نهاد تا راحت بردارند و بخورند.
