يكي از شگفتي هاي امام حسين(ع) و عاشورا را مي توان در سرزمين هند يافت. بي گمان امام حسين(ع) نه تنها اصلاح گر بزرگ امت اسلام و احياگر اسلام است، بلكه احياگر انسانيت و فضائل انساني است. از اين رو محبوب همه انسان هاي جهان است.
در كشور هند همانند كشورهاي ايران، عراق، افغانستان و پاكستان، روز عاشورا در تقويم كشوري، اين روز تعطيل رسمي و عمومي است
(و يكي پديا، دانشنامه آزاد، به نشاني (http://fawikipedia org) و همه هندي ها از شيعه، سني، سيك، هندو، بودايي و جين اين روز را تكريم و تعظيم مي كنند و بسياري از مردم بي توجه به مذهب خود، دراين مراسم مشاركت فعال دارند. (نگاه كنيد: امتداد عاشورا در شبه قاره هند و خاورميانه، سيدحسن احمدي نژاد، پگاه حوزه، 12دي 7138- شماره 247، ص20)
مراسم عاشورا تاثير شگرفي بر مذهب اهل تسنن و فرهنگ و آداب آنان گذاشته است، به طوري كه در ايام عزاداري، آنان نيز در امام باره ها شركت مي كنند و از سويداي دل بر عزاي سيد مظلومان اشك مي ريزند. از اين رو پيوندهاي اجتماعي و خويشاوندي فوق العاده اي ميان برادران اهل سنت و شيعي گره خورده كه با صراحت از بني اميه تبري مي جويند و بر فضيلت علي(ع) و فرزندانش اصرار مي ورزند.
در هند، كسي را نمي توان يافت كه با امام حسين(ع) مخالفت كند، زيرا او را نشانه آزادگي انسان مي دانند و بر حرمت و فضيلت آزادي و عدالت خواهي، او را ارج مي نهند. در همه جا مي توان از حسين(ع) گفت و سخنانش را بر زبان جاري كرد بي آن كه مخالفتي انجام شود.
«مهاتما گاندي» رهبر استقلال هند مي گويد: من زندگي امام حسين(ع)، آن شهيد بزرگ اسلام را به دقت خواندم و توجه كافي به صفحات كربلا نموده ام و بر من روشن است كه اگر هندوستان بخواهد يك كشور پيروز گردد، بايستي از سرمشق امام حسين(ع) پيروي كند.
جواهر لعل نهرو مي گويد: من براي مردم هند چيزي تازه نياوردم، فقط نتيجه اي را كه از مطالب و تحقيقاتم درباره تاريخ زندگي قهرمان كربلا به دست آورده بودم، ارمغان ملت هند كردم. اگر بخواهيم هند را نجات دهيم واجب است همان راهي را بپيماييم كه حسين بن علي(ع) پيمود.
وي شهادت امام حسين(ع) و خانواده اش را فاجعه اي ذكر كرده است كه هر سال در ماه محرم از طرف مسلمانان و مخصوصا شيعيان تجديد و به خاطر آن سوگواري بر پا مي شود.
شگفت اين كه هندي ها اصولا اهل جشن و سرور هستند و براي هر روزي جشني دارند و تنها روز سوگواري آنان همين روز عاشوراست.
مي توان در هند، شگفتي ها و داستان هاي بسياري درباره امام حسين(ع) و كرامات او شنيد. از كساني كه به نام جناح معروف هستند و حيات خويش را مديون ذوالجناح مي دادند، زيرا مادرشان به كرامت خفتن در زير سم ذوالجناح مراسم آييني عاشورايي، باردار شد و آنها را به دنيا آوردند تا داستان عبور از گودال آتشي كه حرارت آن جان سوز است، ولي نام حسين(ع) آن را گلستان مي كند.
كرامت حسين(ع) در شهر مقدس هندوها
يكي از جلوه هاي كرامت حسيني را مي توان در شهر بنارس، شهر مقدس هندوان ديد. شهر بنارس يكي از سه شهر مقدس اديان در جهان است. پس از بيت المقدس كه از سوي همه شرايع ابراهيمي به عنوان شهر مقدس خوانده مي شود، شهر مكه قرار دارد كه براي مسلمانان مقدس است و ديگري شهر بنارس است كه شهر مقدس هندوهاست. البته اين شهر نه تنها براي هندوها بلكه براي آيين هاي بودايي و جين نيز شهر مقدسي است. در اين شهر مي توان بيش از دو هزار معبد را يافت كه در كنار رودخانه مقدس گنگ قرار دارد. رودخانه گنگ در شهر بنارس حدود يك كيلومتر عرض دارد. هر روز هنگام اذان صبح به وقت مسلمانان، هندوان خود را به آب رود گنگ مي زنند تا با آب مقدس خود را تطهير كنند و غسل نمايند و آداب خاص خود را به جا آورند. در اين رودخانه هر ساله مراسم بزرگي گرفته مي شود كه همانند حج مسلمانان است.
اين رودخانه به سبب تقدسي كه دارد، محل پاشيدن خاكستر مردگان هندو است. هندوان اجساد مردگان خود را پس از سوزاندن در آب مقدس رود گنگ مي ريزند و روي سطح اين رودخانه هر روز خاكسترهاي زيادي انباشته شده كه بر روي آب آرام رود به آهستگي به سوي ابديت مي رود.
شهر بنارس، بيش از دو هزار معبد كوچك و بزرگ دارد و در هر گوشه از ساحل هفت كيلومتري رودخانه شما شاهد معبدي كوچك و بزرگ هستيد. در ميان معابدي كه در كناره رودخانه گنگ قرار دارد درست در وسط اين معابد و در كنار رود گنگ و رو به رودخانه و ساحل آن، حسينيه اي قرار دارد كه نام امام حسين(ع) هر روز در آن بر دل و زبان عاشقان آن حضرت(ع) جاري است.
دوستي مي گفت وقتي به بنارس رفتم، به همراه يكي از روحانيون شيعي و گروهي از شيعيان بنارس به اين حسينيه رفتم تا روضه اي خوانده شود و ياد حسين(ع) در آن روز بر آن منطقه سايه افكند، من هم كه از ايران رفته بودم، خواستم تا روضه اي بخوانم. وقتي اين به گوش ديگران رسيد انبوهي گرد آمدند و من در آن جا روضه اي خواندم و حال و هوائي به من دست داد كه در طول عمرم هيچ حس و حالي چنان كه در آن جا به من دست داد پيش نيامده بود.
در حالي كه منبر به سوي رودخانه قرار دارد، بر آن بالا رفتم. جمعيت انبوهي به عشق ايران و تشيع گرد آمدند و من در حالي كه چشم در رود و آب آرام آن داشتم و به فانوس ها نظاره مي كردم كه بر روي آب روان بودند و آدم هايي كه در اين آب مقدس غسل روزانه و تطهير مقدس خود را انجام مي دادند، از حسين(ع) گفتم و با جمعيت گريستم.
جالب اين كه در اينجا حوزه علميه اي به نام حوزه علميه ايمانيه وجود دارد. يعني در ميان معابد هندوان، به شيعيان مجوز دادند تا به ياد امام حسين(ع) حسينيه و حوزه اي داشته باشند و ايمان خود را به آن حضرت(ع) به صداي رسا بيان كنند.
وقتي مي گويم ميان معابد هندوان و در شهر مقدس بنارس، مثل اين است كه بگوييم در شهر مقدس مكه در كنار كعبه، معبدي براي بودايي ها و هندوان ساخته شود. آيا كسي چنين اجازه اي مي يابد؟ تنها اين حسين(ع) است كه همه دل هاي آدميان را از گبر و مسيحي و بت پرست و بودايي و هندو تسخير كرده است و همه در برابر عظمت حسين(ع) تسليم هستند و نام مسلماني حسين(ع) را بر زبان مي رانند.
مقبره حزين لاهيجي
البته در شهر بنارس، شگفتي هاي ديگر نيز وجود دارد كه از آن جمله منطقه فاطما است كه در آن جا آيت الله حزين لاهيجي مدفون است و شيعيان آنجا به نام علما و بزرگان ايران و اسلام و هند شكوه و عظمت خود را محافظت مي كنند.
سكونت حزين لاهيجي در نوزده سال آخر زندگي خود در بنارس كه تحت حكومت نواب شيعه بود، از رويدادهاي مهم در حيات فرهنگي، مذهبي و ادبي اين شهر به شمار مي آيد. آرامگاه او- كه مدفن خليل علي ابراهيم خان نيز در جوار آن است- در بنارس زيارتگاه مهمي است كه زوار آن، علاوه بر شيعيان، ساير مسلمانان و فارسي دوستان نيز هستند. حضور حزين و درس هاي او در ترويج و اشاعه تشيع در آن سامان نقش بسيار مهمي داشت.
گفتني است كه حسينيه و حوزه علميه ايمانيه كه معروف به جامعه ايمانيه بنارس مي باشد، نخستين و قديمي ترين حسينيه و حوزه علميه اي است كه به شكل يك مدرسه ديني، حدود يك و نيم قرن پيش در بلاد هند در شهر بنارس، در سال 1278هـ.ق تاسيس گرديد. البته برخي قدمت اين حسينيه را به دوره نخست حكومت بابريان هند يعني چهارصدسال پيش نيز باز مي گردانند.
به هر حال در شهر بنارس كه يكي از مهم ترين و مقدس ترين شهرها و پايگاه بزرگ ديني و علمي و فرهنگي براي هندوها به حساب مي آيد و به نام شهر معابد و بتكده ها ناميده شده است، در ميان اين معابد و بتكده ها، حسينيه و مدرسه ايمانيه است كه همه عاشقان حسيني را به خود مي خواند. اين در حالي است كه همين هندوها مساجد را به آتش مي كشند و مسجد بابري اتارپرادش را مي سوزانند، ولي كمترين تعرضي به ساحت مقدس امام حسين(ع) و مراكز منسوب به آن حضرت نمي كنند.
