عاشورا در تفسير آسمان، روز دهم ديدار و فناء است. اکنون پس از سي و نه روز ديدار خدا در خانه اش و اجازه براي ديدار خاص و ديدني خاص از نوع " ارني انظر اليک " (اعراف آیه 143) مي بايست خداوند پاسخ دهد و چنان که فرموده است" ادعوني استجب لکم" جلوه نمايد.
اگر خداوند ظرفيتي براي ديدار فنايي موسي (ع) نيافت و چنان که آدم (ع) در مقام " لم نجد له عزما " (طه آیه 121) توصيف کرده است و موسي را به سبب محدوديت هاي شناختي و وجود به حکم آزمون هاي بسيار " هذا فراق بيني و بينک" در مقام فناي ذاتي ، به نداي " لن تراني " از ديدار هميشگي و فناي ذاتي راند؛ اما اکنون کسي از انوار خمسه عرش است که دوباره به حکم رجعت مي خواهد نداي " انا لله وانا اليه راجعون" را پاسخ دهد.
اگر اين انوار عرشي ، به حکم " نحن فعلنا و نحن صنعنا" در دايره وجود منبع فيض شدند و همه هستي از انوار ايشان پديد آمده و آفريده شده است ، و به حکم " الي ربک الرجعي و الي ربک المنتهي " مي بايست در دايره صعود وبازگشت از ايشان باز گردد ، پس ايشان اولي به رجوع الي ذات الهی و فنای در ذات هستند. آنان کسانی هستند که خداوند مستقیم ایشان را آفرید ( به حکم اول ما خلق الله نوری) و دیگران همه مخلوق ایشان هستند . پس می بایست به حکم دایره وجودی همه مخلوقات به ایشان بازگردند و ایشان به خدا رجعت نمی نمایند؛ زیرا رب محمدی (ص) رب العالمین است.
خداوند در آيات بسياري بيان داشته است که نور محمدي (ص) با نور علوي (ع) يگانه است و نفس و جان ايشان يکي است و به حکم يگانگي وجودي است که انوار ايشان يگانه است. همه هستي به شمس و نور محمدي و به حکم "کلنا نور واحد " به انوار چهارده معصوم آفريده شده است و هيچ موجودي حتي روح اعظم از دايره وجودي ايشان بيرون نيست. از اين روست که گفته : سبحنا فسبحت الملائکه بتسبیحنا" " ما تسبیح وتقدیس را به فرشتگان آموختیم" (سفینه البحار،ج1،ص594،مادة سبح) پس همان گونه که وجود همه فرشتگان و هستي را ايشان آفريده و صنعت و خلق نموده اند، همه شاگردان مکتب ايشان هستند. اين گونه است که مي فرمايند هر جا در قرآن صيغه جمع آمده است ماييم. پس خودشان در شب قدر قرآن را نازل کرده اند و جبرئيل تنها ايشان را همراهي کرده است .
چنين وجوداتي که در دايره " انا لله و انا اليه راجعون " نخستين صادر هستند و همه از ايشان صادر و خلق شده اند مي بايست در دايره صعود همانند هنگام نزول همه چيز به ايشان باز گردد.
بر اين اساس است که امام حسين (ع) به حکم صدور نخست مي تواند فناي ذاتي را در معاشقه " ارني انظر اليک " ( اعراف آیه 143) بگويد و خداوند او را جواب " لن تراني " ندهد، بلکه چنان کند که او خواسته است.
عاشورا روزي است که امام حسين (ع) در دايره رجعت به فناي ذات رسيد و از آن جايي که دين به ولايت معصوم کامل است، روز دهم براي حسين (ع) زماني ديدار فناي ذاتي است که " وجوه يومئذ ناضره الي ربها ناظره" است تا در مقام جنت ذات (جنتي ) در آيد در حالي که " راضيه مرضية " است و براي دين فجر دوباره است.( آيه 30 سوره فجر)
حضرت موسي (ع) در ميقات چهل روزه خويش به مکتوب خدايي تورات دست يافت ولي امام حسين (ع) پس از عشق بازي از ماه ذي الحجه در خانه خدا تا دشت نينوا به مقام ديدار ذاتي رسيد و اسلام و قرآن را دوباره با خون نوشت و ثار الله شد و بر جريده عالم نگاشت که دين اسلام به خون خدا مصون و محفوظ است و ديگر آسيبي نمي بيند.
روز عاشورا روز نگارش قراني جديد است که بر اساس تاويل نگاشته مي شود چنان که روز دهم ذي الحجه حضرت ابراهيم (ع) در مقام تسلیم با قربان کردن فدای به جای اسماعیل(ع) خواب خويش را تاويل و تصديق کرد؛ امروز حضرت محمدي (ص) در نمايش ديگر در شکل حسيني خود را به مسلخ مي برد و با خون خويش نه فداي کردن قوچی و خون ديگر ، اسلام و ولايت را تفسيري ديگر مي کند. اين گونه است که فجر هماره سرخ گون است تا نمايش باشد براي روزي که حجت کامل خداوند ظهور مي کند و در جامه و شکل ديگري به نام مهدي (عج) يوم اسلام را بروز و ظهورمي دهد.
درآيات قرآني آمده است که در " الوقت المعلوم"( حجر آيه 38) ابليس سربريده مي شود و آن زماني است که ظهور قائم آل محمد (ص) انجام شده و رجعت کامل انوار انجام مي شود و پيامبر (ص) در رجعت خويش ابليس را بر صخره بيت المقدس سر مي برد و …
اکنون تا زمان عصر بسيار براي کفار و اندک زماني براي مومنان مانده است؛ زيرا آنان "يرونه بعيدا و نراه قريبا"؛ آنان زمانش را دور و ما نزديک مي بينيم.
اين فجر به عصري پيوند خورده است چنان که دايره وجودي آغاز و انجام يکي است و از مسير انسان کاملي چون نور محمدي (انوار معصومان ) مي گذرد.
بي گمان عاشورا روز دهم ديدار امام حسين (ع) به وعده عشقي بود که موسي (ع) به صعقي دچار مي شود و امامي به فناي ذاتي مي رسد؛ زيرا ايشان را بر همه پيامبران(ع) و کائنات برتري است به حکم" فضلنا بعضهم علي بعض " ؛ زيرا ايشان در کعبه و خانه خدا متولد مي شوند تا زمين بداند که شرافت انوار معصوم همانند شرافت جسم ايشان مي بايست از خانه خدا و ذات او باشد. اگر خداوند مريمي (س) را با همه ارزش و شرافت از خانه اش مي راند، به سبب فقدان رابطه صادر نخستين است و اگر فاطمه بنت اسد را مي خواند به حکم باري است که در درون دارد که همان علي (ع) است که صادر نخست است:" اول ما خلق الله نوري" .(به آيه مباهله که از يگانگي نور و نفسي پيامبر و علي خبر مي دهد)
اکنون خون خدا که در خانه خدا(کعبه ) و در بيوت خدا («في بيوت اذن الله ان ترفع و يذكر فيهااسمه يسبح له فيها بالغدو و الاصال رجال لا تلهيهم تجارة و لا بيع عن ذكر الله و اقام الصلوة و ايتاء الزکاه) رشد کرده است در فجر روز دهم عاشقان پس از ماهي از ميقات در حج به درون ذات باز مي گردد و فنای ذاتی را تجربه می کند.
این زمانی است که همه هستی عزادار امام می شوند و حتی بهشت که مکان سرور و شادی است می گرید و بر شهادت وی عزادار می شود و اگر رحمه للعالمین بودن ایشان نبود همانا خداوند بر مردمان سخط می کرد و چنان که هنگام آغاز قیامت به سبب فقدان امام معصوم در زمین ، زمین بر اهلش سخط می کند وخشم می گیرد:" لولا الحجة لساخت الأرض بأهلها (والإمام المعصوم موجود قبل الخلق ومع الخلق وبعد الخلق.)"
