اهل ولایت کسی است که همانند نوزاد صفر تا صد او در دست مادرش است. نوزاد هیچ راه ارتباطی جز گریه و زاری و انابه ندارد و با تضرع و زاری، خواسته‌هایش را بیان می‌کند. پس اهل ولایت که مضطر ولی‌الله خویش است، تنها زبان ارتباطی‌اش همین تضرع و انابه و گریه است تا به دادش برسند و او را نجات دهند.
از نظر آموزه‌های قرآنی، ولایت در اختصاص و انحصار خدا است، زیرا: «فالله هو الولی»؛ خدا منحصرا دوست و یاور بندگان است. (شوری.9) پس ولی‌الله مظهر تجلیات الله است.
همچنین اگر بخواهیم از همه نوع ظلمات از جمله جور و ظلم نجات یابیم باید به خدای قادر توسل جوییم و از او نجات را با زبان تضرع بخواهیم و خود را حقیقتا نوزادی بدانیم که صفر تا صد او در دست ولی اوست.
خدا می‌فرماید: «بگو: چه کسی شما را از تاریکی‌های خشکی و دریا نجات می‌دهد؟ در حالی که او را برای نجات خود از روی فروتنی و زاری و مخفیانه به کمک می‌طلبید و می‌گویید که اگر ما را از این تنگناها و مهلکه‌ها نجات دهد، بی‌تردید از سپاسگزاران خواهیم بود. (انعام، آیه63)
پس حالت اهل ولایت که خواهان عنایت الهی و ولایت هستند تا از ولی‌الله مطلق، امام زمان بهره گیرند، مانند نوزاد شیرخواره است که با تضرع خواسته‌هایش را بیان می‌کند.(اعراف، آیات 55 و 56) و هرگز از تضرع در دعا غافل نیست.(اعراف، آیات 205 و 206)
قرآن به ما می‌آموزد کسی که گرفتار عذابی چون ظلم و جور است اگر تضرع کند خدا او را نجات می‌دهد و تحت ولایت خویش می‌برد، ولی دل‌ها سنگ شده و تضرع ندارد و گرفتار تزیینات شیطان شده و ذکر الهی را فراموش کرده است، از این رو درهای عذاب‌های مختلف را به روی خویش گشوده است. (انعام، آیات 43 و 44)
