اعلام سال 87 به عنوان سال «نوآوري و شكوفايي» از سوي مقام معظم رهبري نويد بخش توسعه هرچه بيشتر كشور در عرصه هاي گوناگون است و اگر نوآوري و شكوفايي به عنوان استراتژي نظام، تبديل به فرهنگ شود، يقينا تاثيرگذار خواهد بود.
در اين راه بسياري از مديران كشوري بايد در شيوه هاي سنتي خود در اداره امور تجديد نظر و ادبيات رايج در نظام برنامه ريزي و مديريت و فضاي افكار عمومي را دگرگون كرده و سعي كنند از روش هاي جديد و نو در حوزه هاي خود استفاده كنند و اين برنامه ريزي بايد به گونه اي باشد كه علاوه بر افزايش كارآيي و بهره وري دستگاه هاي اجرايي، زمينه حركت كشور به سوي شكوفايي و نوآوري را فراهم كند.
نوآوري و شكوفايي براي سال جديد، توأم با تعيين شفاف دو هدف راهبردي نظام در دهه چهارم؛ يعني ميل به پيشرفت و عدالت، مستلزم تحول در روش ها و الگو هاي برنامه ريزي، مديريت و نظام اجرايي است. اتخاذ سياست هاي مناسب و كارآمد در چرخه توسعه اجتماعي اقتصادي و اجتماعي فرهنگي كشور مي تواند رشد و توسعه كشور را شتاب بخشد. همچنين براي رسيدن به توسعه مي بايست اهداف توسعه متناسب با شرايط فرهنگي، اقتصادي و اجتماعي جامعه، به گونه اي كه اين اهداف با كوشش مناسب و عزم ملي قابل حصول باشد و بتواند در مسير رفاه، عدالت و عزت عمومي جامعه مسير تكاملي خود را طي كند و غرور ملي را در افراد جامعه تقويت نمايد.
نوآوري در فقرزدايي، ايجاد رفاه عمومي، رسيدن به عدالت اجتماعي، استقلال اقتصادي، ارتقاء كمي و كيفي فرهنگ عمومي جامعه و اصلاح ساختارها و ايجاد تعادل در بخش هاي اقتصادي از مواردي است كه چنانچه بتوان با تلاش و كوشش و نوآوري بستر آن را فراهم كرد براي كشور و جامعه مفيد است. نوآوري و شكوفايي نياز علمي فرهنگي و اجتماعي جامعه بشمار مي رود. تغيير نگرش بعنوان عامل نخستين نوآوري قلمداد مي گردد و اگر بخواهيم نوآوري داشته باشيم بايد نگرش هاي خود را در ساختارهاي متفاوت مورد بررسي مجدد قرار دهيم. همچنين داشتن جسارت بعنوان عامل ديگر در نوآوري و شكوفايي فرد محسوب مي شود. جسارت، افراد را به ابداع و ابتكار وا مي دارد. براي رسيدن به نوآوري و شكوفايي بايد به نگرش هاي نو و جديد ميدان دادو فضاي جامعه و كشور را براي بروز و ظهور آن مهيا كرد.
نوآوري و شكوفايي بعنوان دو عامل مهم در تحول و پيشرفت ملت ها محسوب مي شود. پيشرفت هاي علمي در عرصه هاي گوناگون مي تواند سبب توسعه كشور گردد. خلاقيت و نوآوري مي تواند زمينه دستيابي به اهداف سند چشم انداز 20 ساله نظام جمهوري اسلامي را فراهم كند و به افق هاي تعيين شده در اين سند رسيد. دست يابي به هدف هاي بلند، برتر بودن، برتر ماندن و حتي ادامه حيات دادن براي يك ملت در سايه نوآوري صورت مي پذيرد. اساسا يكي از نشانه هاي پيشرفت نوآوري است. يكي از نمونه هاي نوآوري انقلاب اسلامي، نوع حكومت يعني جمهوري اسلامي و مردم سالاري ديني است. يكي ديگر از نوآوري هاي نظام ما اينست كه مي خواهيم عدالت را با توسعه و پيشرفت در كنار هم داشته باشيم. بهره مندي و رشد اقتصادي را همراه با رشد فرهنگ و عبوديت در محضر خداي يگانه مي خواهيم. اين يك نوآوري است در تعريف هدف، جايگاه و آرمان.
حال بايد براي رسيدن به اين هدف راه ها و روش هاي نو طراحي كرد. با نسخه هاي غربي نمي توان به اين مهم رسيد. استقلال يك ملت و كشور با نوآوري تضمين و حفظ مي شود و با نوآوري مي توان كشور را از وابستگي نجات داد. بايد توجه داشت كه نوآوري از نياز سرچشمه مي گيرد. زماني كه نيازهاي فراواني وجود داشته باشد بايد به آن ها پاسخ گفته شود و دست به نوآوري زد. با راه هاي عادي و هميشگي نمي توان به خيل عظيمي از نيازها پاسخ داد. حرف زدن از نوآوري به خاطر خيل عظيم نياز ها در سطح كشور و خارج كشور است كه جمهوري اسلامي ضامن پاسخ به آن ها است و اين ضمانت خود خواسته است و اجباري نيست و اين مسئله هم از ويژگي هاي انقلاب اسلامي و مردم و مسئولين غيور، آزاده، انسان دوست، عدالت طلب، اصلاح گرا و مؤمن ايران است. يك ملت زماني مي تواند به نوآوري و ابتكار دست بزند كه روحيه اعتماد به نفس داشته باشد. توانايي هاي خود را بشناسد و به آن ها باور و اعتماد داشته باشد. بايد روحيه اعتماد به نفس ملي در كشور بالا برود تا زمينه نوآوري ايجاد شود بايد ازبن جان به «ما مي توانيم» اعتقاد داشته باشد.
يكي از دلايلي كه در رژيم گذشته مردم روحيه نوآوري نداشتند اين بود كه حكومت مردم را ذليل كرده بود و حتي خود و كشور را ذليل كرده بود؛ به توانايي هاي جوانان اعتمادي وجود نداشت و اصلا اعتماد به نفس ملي معنايي نداشت. انقلاب اسلامي با اتكال به خدا و نيروي مردمي به مردم عزت بخشيد؛ روحيه اتكال به نيروهاي خود را در بين مردم افزايش داد و اعتماد به نفس را تقويت كرد و هر روز با دستآوردها و پيشرفت هاي خود توانست اين روحيه را بين مردم گسترش دهد. بايد شجاعت داشت و از نوآوري و قدم گذاشتن در ميدان هاي جديد و بزرگ نهراسيد. بايد نگاهي ترديدآميز به دستاوردها، روش ها و يافته هاي بيگانه داشت و با شجاعت به عرصه هاي جديد در علم و فناوري پا گذاشت. براي پيشرفت علمي بايد جرأت علمي و جرأت نوآوري داشت. بخش هايي در كشور مي توانند به عنوان قلب تپنده نوآوري باشند. حوزه و دانشگاه به دليل ويژگي هاي خود بايد پيشگامان اين حركت و از لحاظ كيفيت و كميت نيز بيشترين نوآوري را داشته باشند. محيط دانشگاه به طور طبيعي، محيط شادابي، نوگرايي، نوآوري و نوزايي است و حوزه نيز اصالتش در نوآوري است؛ بدين صورت كه كسب علوم مربوط به فهم و تبليغ دين و نوآوري در مباحث ديني و نوآوري در فهم مسائل روز و حادث شونده در زندگي يعني حوزه.
لذا اين دو نهاد از ضروري ترين نهادهايي هستند كه بايد در آنها نوآوري و نوسازي صورت پذيرد. دو نهاد حوزه و دانشگاه هر يك بيشترين نقش را در ايجاد، حمايت و گسترش فضاي نوآوري در كشور دارند و هر يك نيز بايد به عنوان پيشگام و از اولويت هاي نظام براي نوآوري در اين عرصه باشند.
دانشگاه با نوآوري خود فضاي علمي كشور را چه در علوم انساني چه در علوم فني پيش مي برد و راه را براي پيشرفت كشور فراهم مي كند و حوزه نيز با نوآوري مي تواند دين خدا را در بين مردم مورد توجه و رغبت قرار دهد. اميد است جمهوري اسلامي با اتكاء به خداوند تبارك و تعالي به قله هاي رفيع نوآوري و شكوفايي دست يابد
