يگانگي نور محمدي و نور علوي
عاشوراء در تفسير آسمان، روز دهم ديدار و فناء است. اكنون پس از سي و نه روز ديدار خدا در خانه اش و اجازه براي ديدار خاص از نوع «ارني انظر اليك» مي بايست خداوند پاسخ دهد و چنان كه فرموده است «ادعوني استجب لكم»، جلوه نمايد.
اگر خداوند ظرفيتي براي ديدار فنايي موسي(ع) نيافت و آدم(ع) را در مقام «لم نجد له عزما» توصيف كرد، و موسي را به سبب محدوديت هاي شناختي و وجودي به حكم آزمون هاي بسيار، «هذا فراق بيني و بينك» در مقام فناي ذاتي، به نداي «لن تراني» از ديدار هميشگي و فناي ذاتي راند؛ اما اكنون كسي از انوار خمسه عرش است كه دوباره به حكم رجعت مي خواهد نداي «انالله و انا اليه راجعون» را پاسخ دهد.
اگر اين انوار عرشي، به حكم «نحن فعلنا و نحن صنعنا» در دايره وجود، منبع فيض شدند و همه هستي از انوار ايشان پديد آمد و آفريده شد، و به حكم «الي ربك الرجعي و الي ربك المنتهي» مي بايست در دايره صعود و بازگشت از ايشان بازگردد، پس ايشان اولي به رجوع به ذات هستند.
خداوند در آيات بسياري بيان داشته است كه نور محمدي(ص) با نور علوي(ع) يگانه است و نفس و جان ايشان يكي است و به حكم يگانگي وجودي است كه انوار ايشان يگانه است. همه هستي به شمس و نور محمدي و به حكم «كلنا نور واحد» به انوار چهارده معصوم آفريده شده است و هيچ موجودي حتي روح اعظم از دايره وجودي ايشان بيرون نيست. از اين رو گفته اند: نحن سبحنا و سبحت الملائكه» پس همان گونه كه وجود همه فرشتگان و هستي را، ايشان آفريده و خلق نموده اند، همه، شاگردان مكتب ايشان هستند. اين گونه است كه مي فرمايند هرجا در قرآن صيغه جمع آمده است ماييم. پس خودشان در شب قدر قرآن را نازل كرده اند و جبرئيل تنها ايشان را همراهي كرده است.
چنين وجوداتي كه در دايره «انا لله و انا اليه راجعون» نخستين صادر هستند و همه از ايشان صادر و خلق شده اند مي بايست در دايره صعود همانند هنگام نزول همه چيز ، به ايشان بازگردد.
بر اين اساس امام حسين(ع) به حكم صدور نخست مي تواند فناي ذاتي را در معاشقه «ارني انظر اليك» بگويد و خداوند او را جواب «لن تراني» ندهد، بلكه چنان كند كه او خواسته است.
فناي ذات در عاشورا
عاشورا روزي است كه امام حسين(ع) در دايره رجعت به فناي ذات رسيد و از آن جايي كه دين به ولايت معصوم كامل است، روز دهم براي حسين(ع) زماني ديدار فناي ذاتي است كه «وجوه يومئذ ناضره الي ربها ناظره» است تا در مقام جنت ذات (جنتي) درآيد در حالي كه «راضيه مرضيه» است و براي دين، فجر دوباره است. (آيه 30 سوره فجر)
حضرت موسي(ع) در ميقات چهل روزه خويش به مكتوب خدايي تورات دست يافت، ولي امام حسين(ع) پس از عشق بازي از ماه ذي الحجه در خانه خدا تا دشت نينوا، به مقام ديدار ذاتي رسيد و اسلام و قرآن را دوباره با خون نوشت و ثار الله شد و بر جريده عالم نگاشت كه دين اسلام با خون خدا مصون و محفوظ است و ديگر آسيبي نمي بيند.
روز عاشورا روز نگارش قرآني جديد است كه براساس تاويل نگاشته مي شود چنان كه روز دهم ذي الحجه حضرت ابراهيم(ع) با قربان كردن، خواب خويش را تاويل و تصديق كرد؛ امروز حضرت محمدي(ص) در نمايشي ديگر، در شكل حسيني خود را به مسلخ مي برد و با خون خويش 9 فداي ديگر اسلام و ولايت را تفسيري ديگر مي كند. اين گونه است كه فجر همواره سرخ گون است تا نمايشي باشد براي روزي كه حجت كامل خداوند ظهور مي كند و در جامه و شكل ديگري به نام مهدي(عج)، يوم اسلام را بروز و ظهور مي دهد.
در آيات قرآني آمده است كه در الوقت المعلوم (حجر آيه 38) ابليس، سربريده مي شود و آن زماني است كه ظهور قائم آل محمد(ص) انجام شده و رجعت كامل انوار انجام مي شود و پيامبر (ص) در رجعت خويش ابليس را به صخره بيت المقدس سرمي برد و…
اكنون تا آن زمان، بسيار زماني براي كفار و اندك زماني براي مومنان مانده است؛ زيرا آنان انهم يرونه بعيدا و نراه قريبا؛ آنان زمانش را دور و ما نزديك مي بينيم.
اين فجر به عصري پيوند خورده ا ست چنان كه دايره وجودي آغاز و انجام يكي است و از مسير انسان كاملي چون نور محمدي (انوار معصومان) مي گذرد.
بي گمان عاشورا روز دهم ديدار امام حسين(ع) به وعده عشقي بود كه موسي (ع) به صعقي دچار مي شود و امامي به فناي ذاتي مي رسد؛ زيرا ايشان را بر همه پيامبران (ع) و كائنات برتري است به حكم «فضلنا بعضهم علي بعض»؛ چونكه آنان در كعبه و خانه خدا متولد مي شوند تا زمين بداند كه شرافت انوار معصوم همانند شرافت جسم ايشان، مي بايست از خانه خدا و ذات او باشد. اگر خداوند مريمي(س) را با همه ارزش و شرافت از خانه اش مي راند، به سبب فقدان رابطه صادر نخستين است و اگر فاطمه بنت اسد را مي خواند به حكم باري است كه در درون دارد كه همان علي(ع) است كه صادر نخست است: اول ما خلق الله نوري. (به حکم آيه مباهله كه در آن از يگانگي مقام نوری و نفسي پيامبر(ص) و علي(ع) خبر مي دهد)
اكنون خون خدا كه در خانه خدا(كعبه) و در بيوت خدا (في بيوت اذن الله) رشد كرده است در فجر روز دهم عاشقان پس از ماهي ميقات حج، به درون ذات باز مي گردد.
