رشوه، عامل رسوایی

قرآن تاکید می‌کند که برخی از اعمال موجب رسوایی و آبروریزی می‌شود. از جمله این اعمال که دل و ایمان شخص را می‌خشکاند، رشوه گرفتن است.
رشوه را کسانی می‌گیرند که احکام و مقدرات مردم به دست آنان است؛ یعنی حکم و حکومت را در اختیار دارند؛ زیرا این حاکمان و کارگزاران با سوءاستفاده از قدرت حاکمیتی خویش می‌کوشند تا برای خویش ثروتی بیندوزند؛ یعنی قدرت، عاملی برای ثروت‌اندوزی آنان می‌شود.
خدا به این رشوه‌بگیران هشدار می‌دهد که با این سوءاستفاده از قدرت و موقعیت خویش، هر چند که ثروتی را می‌اندوزند؛ ولی این ثروت نیست، بلکه مایه بدنامی و بی‌آبرویی و رسوایی آنان است. خدا می‌فرماید: سَمَّاعُونَ لِلْکَذِبِ أَکَّالُونَ لِلسُّحْتِ…..؛ آنها بسیار به سخنان تو گوش می‌دهند تا آن را تکذیب کنند؛ مال حرام فراوان می‌خورند؛ پس اگر نزد تو آمدند، در میان آنان داوری کن، یا (اگر صلاح دانستی) آنها را به حال خود واگذار! و اگر از آنان صرف‌نظر کنی، به تو هیچ زیانی نمی‌رسانند و اگر میان آنها داوری کنی، با عدالت داوری کن، که خدا عادلان را دوست دارد! (مائده، آیه 42)
واژه «سحت» در این آیه به معنای «رشوه»، در اصل به معنای پوست کندن از درخت است که موجب خشکی آن می‌شود. حیوانات گاه پوست درختان را می‌کنند و می‌خورند، این گونه درختی لخت و عور شده و راه تنفس خود را از دست می‌دهد و خشک می‌شود.
خدا در قرآن می‌فرماید که عذاب‌های الهی این گونه است که پوست گناهکار را می‌کند: فَیُسْحِتَکُمْ بِعَذَابٍ. (طه، آیه 61)
از نظر قرآن، کسی که رشوه می‌گیرد، این گونه با رشوه‌گیری در شرایطی قرار می‌گیرد که رسوا می‌شود و خدا پوستش را می‌کند تا خشک و بی‌جان شود.