برخي از رخدادها در دام لحظه و مكان نمي افتند؛ هر چند كه در لحظه و مكان رخ مي دهند؛ زيرا ماهيت آنها بيرون از دايره زمان و مكان است. از اين رو فراتاريخي بودن از ويژگي هاي برجسته اين امور است؛ چرا كه خود تاريخ ساز مي باشند و مبداي تاريخ به شمار مي آيند.
از اين موارد مي توان به رخداد غدير اشاره كرد كه بر تاريخ و لحظه و مكان حكومت مي كند و هرگز در دام آن نيفتاده است. استاد حسن زاده آملي (مدظله الوارف) همانند ديگر عارفان واصل بر اين باور بود كه صورتي در زير دارد هر چه در بالاستي. وي به عنوان نمونه به غضب اشاره مي كرد و مي فرمود غضب شعله اي از شعله هاي آتش دوزخ است كه چون از هفتاد آسمان تنزيل شد، به شكل غضب در آدمي نمود يافت. از اين رو غضب همانند آتش كه رطوبت را مي گيرد و مي سوزاند، اين گونه عمل مي كند و خون آدمي را مي سوزاند و تباه مي گرداند.
وجود محمدي، واسطه خلقت
صورت غديريه در آسمان قدس الهي و عرش كبريايي، حقيقت ديگري است؛ زيرا حقيقت پيامبر(ص) و نفس و جانش علي(ع) به حكم آيه 61 سوره آل عمران يعني آيه مباهله، در مقام قاب قوسين او ادني كه نهايت تدلي است (آيات نخست سوره نجم) همان صادر نخست به معنايي و مخلوق اول به معنايي ديگر است كه به واسطه او همه آفريده ها خلق شدند و لذا اگر هر يك از آن حقيقت يگانه كه به صورت چهارده معصوم در زمين تجلي يافت، اگر نبود هرگز آفريده اي نبود؛ زيرا همه به واسطه آن حقيقت وجود، موجود شدند؛ چرا كه لولاك لما خلقت الافلاك، به معناي نياز ماسوي الله از جمله افلاك به وجود محمدي در مقام صادر نخست است.
وجود محمدي به يك معنا واسطه خلقت است و به يك معنا همان آب حيات است كه:و جعلنا من الماء كل شي حي؛ هر صاحب حيات و زندگاني از آب حقيقت محمدي بهره برده است؛ چرا كه خداوند حيات هر چيزي را به آب وابسته كرده است. آب در زمين، صورت همان حقيقت حيات در مقام قدس الهي است. بنابراين، غدير را نمي بايست به بركه اي در بياباني تعبير كرد، چرا كه اين بركه آب، مظهر و صورت حقيقتي بزرگ و والاست. اگر حقيقت محمدي و جانش يعني نفس علوي نبود، اصولا هيچ شكلي از حيات پديد نمي آمد. آن حقيقت محمدي و جانش، در هر مرتبه از مراتب نزول، صورتي يافت و در هر بيابان لاوجودي، وجودي بخشيد و حياتي آفريد. آب حيات جان آدمي در مرتبه اي از مراتب، همان علم و دانش است كه شكلي از آن به صورت حكمت خالص مي باشد. بنابراين، همان گونه كه در عالم خلقي و در مراتب زميني، حيات آدمي به آب بسته است، در مرتبه ديگر به علم و در مرتبه ديگر به حكمت بسته است كه صورت هاي همان آب حيات است.
بركه غدير، صورتي از حيات
براين اساس، بركه غدير در بيابان باطل و كفر، صورتي از حيات است. اين آب حيات غديري چون در جان كسي وارد شود، او را در مسير كمالي قرار مي دهد و در يك فرآيندي با عبور از حقيقت علوي به حقيقت محمدي و از طريق رب محمدي كه رب العالمين است به حقيقت الوهيت مي رسد و شخص را متاله و رباني مي سازد كه در عالم به اذن الله تصرف مي كند.
از اين رو خداوند در آيه 67 سوره مائده، عدم ابلاغ امامت علوي(ع) را به معناي عدم تبليغ رسالت الهي دانسته است؛ زيرا جريان حقيقي حيات از عالم بالا و به حكم دايره، از حقيقت محمدي به سوي حقيقت علوي نازل و روان شد و در گردش بازگشت در مسير صعود نيز مي بايست از همين راه بازگردد تا حكم دايره انالله و انااليه راجعون تحقق يابد. پيامبر(ص) همان گونه كه جانش را حيات بخشيد مي بايست در مقام نزول، همه هستي را به او متصل نمايد تا از طريق او هر كسي به درون دايره انالله و انا اليه راجعون درآيد و سير بازگشت به سوي لقاي الهي و متاله و رباني شدن را تحقق بخشد.
بركه غدير در بيابان كفر و شرك، تنها يك بركه نيست، بلكه صورت حقيقت توحيد، ولايت، حيات و زندگاني است و كسي كه از اين بركه غديريه و آب حيات آن ننوشد، جز آتش ننوشيده و هرگز آب حيات حقيقت را درك نكرده است. از اين رو اكمال دين و كمال حقيقت شناخت راه به شناخت امامت علوي است و اتمام و تماميت نعمت حيات و وجود به بهره مندي از بركه غديريه خواهد بود. كسي كه از اين بركه نخورده و نياشاميده بود، هرگز از نعمت حيات بهره اي كامل و تمام نبرده است و به ناچار در دوزخ و آتش فراق و بطلان و پوچي خواهد افتاد.
بنابراين، آب بركه غدير، تنها يك آب معمولي نيست؛ چنان كه غدير در بيابان كفر و شرك تنها يك بركه نيست و روز هيجده ذي الحجه تنها يك زمان نيست، بلكه اين ها همان نشانه ها و صورت هايي از حقيقتي است كه در بالاستي. از اين رو گفته شده است كه غدير و بركه و آبش و روز هيجدهم ذي الحجه تنها يك لحظه يا يك مكان نيست، بلكه نشانه اي بلند از حقيقت هستي و آفرينش و آب حيات و بهشت جاودانه و لقاي الهي و ربوبيت خليفه الهي است.
