حضرت حجت (عج) به حکم ولی‌الله الاعظم و خلیفه‌الله، در همه جا حاضر است و هرگز به این معنا غایب نیست. او در حال حضور خویش همه را بهره می‌دهد. از زمانی که ایشان زاده شد و ولایت و امامت را در پنج سالگی به عهده گرفت، تا کنون حضور داشته و به حکم ربوبیت و پروردگاری طولی، بر همه هستی در راستای تکامل آنان کمک و یاری می‌رساند. از این رو ایشان هرگز غایب در برابر حاضر نبوده است. اگر برای ایشان غیبتی است دربرابر ظهور است. به این معنا که همواره حاضر است ولی ظهوری ندارد نه اینکه حضوری نداشته باشد. آن که حاضر است اوست و آن که انتظار ظهور او می‌رود اوست. غیبت ایشان در برابر ظهور ایشان است نه غیبت در برابر حضور. از این رو همچون خورشیدی در پس ابر به همه روشنایی می‌دهد و همگان از وجودش بهره می‌برند. از زمانی که ولایت یافت عصر صاحب الزمان(عج) آغاز شد و از آن زمان انسان‌ها به برکت وجودی ایشان رشد و تعالی خویش را شروع کرده‌اند. این‌گونه است که در عصر ایشان این همه پیشرفت و تعالی در جوامع بشری رخ داده است.
زمان ظهور ایشان که از پرده غیب بیرون می‌آیند و چشمان همگان به جمال ایشان می‌افتد، زمانی است که ظلم و جور همه جا را فرا می‌گیرد: ملئت الارض ظلما و جورا؛(كتاب سليم بن قيس، ص 429) در این زمان جور حاکمان و سلطه‌گران زیاد می‌شود و ظلم و بی‌عدالتی و بیداد قدرتمندان فزونی می‌یابد. این بدان معنا نیست که در عصر پیش از ظهور گناه زیاد می‌شود. گفته نشده است که در آن زمان گناه زیاد می‌شود بلکه گفته شده است که ظلم وجور زیاد می‌شود که ظلم و جور به ویژه دومی ارتباط تنگاتنگی با حکومت‌های ستمگر دارد. بنابراین پیش از ظهور، آنچه فراوان است ظلم و جور است نه گناه. در این دوره است که مردم از ظلم و جور خسته می‌شوند و خواهان عدالت می‌گردند. تا انسان از ظلم و جور خسته نشود که: لیقوم الناس بالقسط (حدید، آیه 25) انجام نمی‌شود. در این آیه گفته شده است که مردمان به قسط و عدالت قیام می‌کنند و آن را بر پا می‌دارند. به این معنا که تا مردم نخواهند در هیچ جامعه‌ای عدالت نمی‌تواند تحقق یابد. عدالت امری نیست که بتوان از بالا با دستور و حکم و فرمانی اجرا کرد؛ عدالت امری است که باید از میان مردم برخیزد و مردم آن را بر پا دارند. از این رو مردم خسته از ظلم و جور حکومت‌های ستم پیشه، خود قیام می‌کنند و خواهان عدالت و ظهور کسی می‌شوند که این عدالت را به نام مردم مدیریت کند. بنابراین صاحب‌الزمان (عج) مدیریت‌کننده عدالت است و آن که عدالت را بر پا می‌دارد خود مردم هستند.
عمر طولانی امام زمان(عج) به تقدیر الهی
ادله بسیاری بر بقای امام زمان (عج) و طول عمر ایشان وجود دارد، که مهم‌ترین آنها همان قدرت الهی است؛ زیرا خداوند اگر قادر است تا ابلیس را تا روز معلوم نگه دارد، می‌تواند امام زمان(عج) را نیز نگه دارد.
البته ممکن است گفته شود که ابلیس از جنیان است در حالی که امام زمان(عج) از انسان‌ها است. در پاسخ باید گفت: خداوند در سوره صافات از بقای انسان در بدترین مکان تا روز قیامت سخن گفته و اینکه اگر توبه و استغفار یونس ذوالنون(ع) نبود او را در شکم ماهی تا روز رستاخیز انسان نگه می‌داشتیم. خداوند می‌فرماید: او را به دریا افکندند و ماهی بزرگی او را بلعید در حالی که وی نکوهشگر خویش بود و اگر او از تسبیح‌کنندگان نبود، تا روز قیامت در شکم ماهی می‌ماند. (صافات، آیات 142 تا 145) پس خدایی که قادر است تا انسانی را در شکم ماهی تا روز رستاخیز نگه دارد(لَلَبِثَ فِي بَطْنِهِ إِلَىٰ يَوْمِ يُبْعَثُونَ)، آیا نمی‌تواند امام زمان(عج) را در محیط طبیعی زمین تا زمان ظهورش نگه دارد؟ بی‌گمان می‌تواند. کسی که قائل به حجیت سخن خدا در قرآن است، باید این مطلب را بپذیرد که خدا قادر است. پس امکان دارد که عمر طولانی برای آدمی باشد.
