امام حسین(ع) ؛ اسوه چگونه زیستن و مردن

هر کسی می‌کوشد تا برای خود بهترین الگوها را انتخاب کند. برخی بر این باورند که انسان اگر سبک زندگی را بدرستی بیاموزد، بدرستی خواهد آموخت که چگونه سبک مرگ خویش را بیاموزد. انتخاب درست سبک زندگی به معنای انتخاب درست سبک مردن نیز می‌باشد؛ چرا که اگر کسی همه عمر در اندیشه دنیا و تکاثر ثروت و قدرت باشد، می‌کوشد تا با روشهای گوناگون از مرگ بگریزد و با دستکاری در ژن و یا یافتن اکسیر جوانی، عمر خویش را طولانی کند.

دغدغه بقای در دنیا برای او، دغدغه دایمی است و از زندگی خویش لذتی نمی‌برد، زیرا همواره مرگ را حاضر می‌بیند و زندگی اش را در آستانه نابودی می‌یابد. پس آرزو می‌کند عمر بلند داشته باشد که حداقل آن هزارسال باشد.(بقره، آیه 96)
واقعا بشریت خوشبخت شد که عمرها کوتاه است، وگرنه با نگاهی به همین زندگی کوتاه که بیش از صد سال نمی‌کشد، انسان چگونه دغدغه دریدن دیگران را دارد و مستکبران و ستمگران بر گرده انسانها چگونه سوار می‌شوند و هزاران نفر را برای ارضای خواهش‌های نفسانی خویش می‌کشند و میلیون‌ها نفر بی‌گناه از زن و کودک و پیر و جوان را در کشورهائی چون فلسطین، عراق، لبنان، افغانستان و سوریه ویمن به مسلخ می‌برند و نیست و نابود می‌کنند. اگر عمر هزار ساله برای این گرگان انسان نما بود، ملت‌ها هرگز دمی آرامش و آسایش نداشتند. کوتاهی عمر و فرصت اندک موجب می‌شود تا گرگان مستکبر و ستمگر نتوانند به آرزوی خویش دست یابند و ملت‌ها را برای همیشه در بند کشند.

انتخاب برترین ها در میان خوب ها
هر انسانی می‌بایست با توجه به عقل الهی خود بهترین‌ها را برگزیند؛ زیرا در دنیایی که فرصت بقا و زندگی در آن کوتاه است، خوب‌ها و نیک‌ها بسیار است. پس می‌بایست بهترین‌ها و نیکوترین‌ها را برگزیند که انتخاب و بهره مندی از همین بهترین‌ها نیز سخت و دشوار است؛ چرا که عمر بسیار کوتاه است.
قرآن به انسان می‌آموزد که به حکم عقل بهترین‌ها و نیکوترین‌ها را برگزیند. سبکی که سرمشق‌های زندگی آن را انتخاب کردند. خداوند بارها در قرآن از مومنان می‌خواهد تا حتی در میان آموزه‌های اسلامی و وحیانی بکوشند تا بهترین‌ها و نیکوترین‌ها را برگزینند و عمل کنند. بنابراین هم در نیکی کردن باید شتاب ورزند و هم در مسابقه شتاب، نفر نخست باشند. این گرایش به برترین‌ها و نیکوترین‌ها می‌بایست در همه ابعاد زندگی صورت گیرد که از سلام کردن گرفته (نساء، آیه 86) تا دیگر اعمال و رفتارهای عبادی و اجتماعی که می‌بایست نیکوترین و بهترین‌ها را انتخاب کند.(اعراف، آیه 145)
بهترین سبک زندگی و مردن
امام حسین(ع) به عنوان یکی از اسوه‌های کامل انسانیت و برگزیده و انتخاب شده از سوی خداوند برای این منظور، نشان می‌دهد که انسان می‌بایست در زندگی چنان بهترین‌ها و نیکوترین‌ها را برگزیند که انتخاب وی در سبک مردن نیز بهترین‌ها و نیکوترین‌ها باشد.
آن حضرت (ع) همانند دیگر انوار الهی، در تمام زندگی اش به عدالت و احسان زیست و مردم جز از وی احسان و نیکی ندیدند. اگر هر عملی خوب و نیک بود، او بهترین‌ها و نیکوترین‌ها را انجام می‌داد. با همان اندک اخباری که ازسیره آن حضرت(ع) به دست ما رسیده است می‌توان این رفتار را در سبک زندگی ایشان شناسایی کرد. با آنکه تمام تلاش دشمنان اهل بیت(ع) در طول دوران خلافت سلطنتی خودشان این بوده است که نام و نشان اهل بیت(ع) را محو کنند، ولی رفتار برتر و سیره نیکوی آنان، چنان در جهان تاریک اموی می‌درخشید که دشمنان نتوانستند با همه دشنام‌ها و افتراها و بهتان‌ها و کتمان‌ها آن را بپوشانند.
زمانی که دشمنان در دربار خلافت سلطنتی بطور رسمی سلام بر سلطنت می‌دادند و خطاب به معاویه می‌گفتند: السلام علیک ایها الملک! امام حسین(ع) در تدارک این بود تا با خون خویش عدالت علوی(ع) و محمدی(ص) را زنده کند و انسانها را به حقیقت اسلام و ایمان یعنی قیام علیه بی‌عدالتی و برپایی عدالت دعوت و آنان را با خونش از خواب غفلت و جهالت بیدار کند و سحر سامریان اموی را ابطال نماید.
اینچنین بود که مردن خویش را به بهترین شکل رقم زد و با شهادت خونین خود، چهره دروغین امویان را آشکار و پرده فریب را از خلافت سلطنتی آنها بر گرفت و توده‌ها را با کشف الغطای خونین خویش به حقیقت شهود رسانید. بصیرتی که از درون فتنه سقیفه بنی ساعده با شهادت خونین اهل بیت(ع) پدید آمد مردم را آگاه کرد که جامه اسلام وارونه را بر تن جامعه پوشانده‌اند و به نام عدالت، قاسطین عدالت خوار نشسته و اهل قسط و عدالت را خوار و ذلیل کرده‌اند.
امام حسین(ع) فرزانه‌ای بود که به انسانها سبک درست چگونه زیستن و چگونه مردن را آموخت واینکه بهترین نوع زیستن ،به عدالت خواهی و احسان کردن است و نیکوترین مرگ، شهادت و ایثار در راه خدا و برپایی عدالت با جان و مال و اسارت است. از نظر ایشان، اسارت برای عدالت، عین آزادگی است و آزادی در جامعه قسط خواران، عین بردگی است.
حماسه حسینی، حماسه عرفان، شهود، عدالت‌خواهی، ایثار، شهادت و در یک کلمه حماسه الهی بود که وجه الله در آن بروز و ظهوری کامل یافت و بهترین نوع زندگی و نیکوترین مردن را به همه بشریت آموخت. کسی که با چنین پشتوانه‌ای از گذشته برخوردارباشد، می‌داند که چگونه زیست کند و چگونه جان در طبق اخلاص نهد و شهادت را بر زندگی ننگین در زیر پرچم ظالمان و مستکبران برتری دهد.