انسان ها هم چنان كه از ماموريت اصلي خود به عنوان خلافت ربوبي خداوند غافل هستند، از خليفه كامل خداوند و ولي الله اعظم نيز غافل هستند.
ريشه اين غفلت را مي بايست در همان غفلت از مسئوليت و ماموريت اصلي جست. بنابراين مي بايست مردمان را به هدف و فلسفه اصلي آفرينش بيدار و هوشيار كرد و آنان را نسبت به خليفه كامل انساني نيز متوجه و ملتفت ساخت.
انسان در تحليل آيات و آموزه هاي وحياني قرآن، آفريده اي است كه خداوند براي ربوبيت و پروردگاري آفريده هاي ديگر آفريده است و با تعليم كامل اسماي الهي او را مامور ساخت تا ديگر موجودات را به كمال لايق و شايسته خويش برساند.
هر انساني از نظر قرآن، بالقوه خليفه است هر چند كه براي فعليت يابي نقش ربوبيت طولي و خلافت الهي نيازمند آن است تا اسماي الهي را در ذات خود فعليت بخشد. هر انساني در هر بخشي كه نام و اسمي را فعليت بخشد در همان اسم خليفه ربوبي خداوند مي باشد.
اما كسي كه همه اسماي الهي را در خود فعليت بخشد و مظهر و مجلي اتم و كامل اسماي الهي گردد او انسان كامل و خليفه مطلق الهي است و از ولايت تكويني و تشريعي بر همگان از جن وانس و ديگر آفريده ها برخوردار مي باشد.
غفلت آدمي از آفرينش و هدف و فلسفه آن موجب شده است كه انسان از نقش و كاركرد خود در جهان غافل گردد و در مسير كمالي سير و حركت نكند و هم چنين به مسئوليت و وظيفه خود عمل نكند. اين گونه است كه بسياري از انسان ها از نقش خلافتي خود بي خبر مي شوند و در جهل مركب قرار مي گيرند.
بنابراين نه تنها نسبت به مسئوليت خود در برابر خود و خدا عمل نمي كنند و در حق خويش ظلم مي كنند و نفس خويش ستم روا مي دارند بلكه نسبت به جهان و آفريده هاي آن نيز نقش ربوبي و پروردگاري را ايفا نمي كنند و به جاي تكامل موجودات و كمك و ياري به آنان موجبات فساد و تباهي را فراهم مي آورند و چنان كه قرآن گزارش مي كند از غفلت ايشان نسبت به وظيفه و مسئوليت و ماموريت خويش جز تباهي و فساد نصيب و بهره موجودات خشكي و دريا نمي شود.
همين غفلت به شكل بدتر نسبت به انسان كامل و ولي الله و خليفه مطلق خدا در انسان ها وجود دارد. كساني كه حتي ايمان به خدا و رسول او دارند به علل مختلف در غفلت قرار مي گيرند و فراموشي نسبت به ولي الله و خليفه كامل ايشان را در بر مي گيرد.
اصولا غفلت از امام حاضر و آيات بارز و آشكار الهي امري شدني است و اين مساله نسبت به امام غايب و امور غيبي تشديد مي شود. ازاين روست كه ايمان به غيب امري دشوارتر و سخت تر است و خداوند يكي از نخستين نشانه هاي ايمان و هدايت را ايمان به غيب دانسته است.
باور به غيب از آن جايي كه سخت تر است غفلت از آن آسان تر و راحت تراست. از اين روست كه خداوند بر ذكر الله تاكيد مي كند. ذكر الله يعني يادكرد خدا براي اين تاكيد مي شود و از مردمان و مومنان خواسته شده تا آن را شبانه روز و بامدادن و شامگان تكرار كنند كه اين عمل موجب مي شود تا يادكرد خدا در دل هاي ايشان جاي گيرد و غيب خداوندي در پس آيات مردمان را به گمراهي نكشاند.
يكي از امور غيبي غيب خليفه الله كامل امام زمان (عج ) است. از اين روست كه براي فراموش نشدن وي مي بايست همواره ذكر و ياد امام زمان (عج) را در دل و زبان جاري كرد و هر روز با او پيمان و عهد بست.
غفلت زدايي امري است كه خداوند با بيان ذكرالله و ياد كرد امور غيبي بيان مي كند. از اين رو بر ماست كه همواره براي جلوگيري از غفلت و فراموشي از امام و خليفه خداوند او را به ياد آوريم.
يكي از روش هايي كه موجب مي شود تا گرفتار غفلت نشويم و حضور دايم امام (عج) اين غيب بزرگ را در دل و جامعه داشته باشيم بزرگداشت و نيكوداشت اوست. برگزاري زمان ميلاد مسعود آن امام همام (عج) موجب مي شود تا جامعه به ياد او شود و دل ها روانه كوي او گردد.
بنابراين بر همه كساني كه از منتظران واقعي آن حضرت (عج) هستند به عنوان وظيفه و ماموريت است كه هم با پيمان هاي روزانه از جان خويش غفلت زدايي كنند و هم با برپايي جشن هاي بزرگ و شكوهمند جامعه جهاني را از غفلت نسبت به امام زمان(عج) و خليفه كامل رهايي بخشند تا نسبت به اهداف آفرينش آگاهي و به وظيفه خطير خويش دانا شوند.
برگزاري جشن هاي شكوهمند و جهاني و تاثيرگذار مي تواند همانند جشن هايي كه دركشورهاي غربي سنت و فكري را به ديگر جوامع منتقل مي سازد، فكر جهاني امام زمان (عج) و حكومت جهاني آن را منتقل سازد. بهره گيري از فرصت مناسب نيمه شعبان و رسانه اي و جهاني كردن اين فكر مي تواند دل ها رابه سوي اهداف الهي آفرينش جلب و جذب كند.
پرسش اين نوشتار اين است كه چرا ما از خود و جامعه جهاني با بهره گيري از فرصت نيمه شعبان و زادروز آن بزرگوار سود نمي جوييم و از راه رسانه هاي جهاني چون ماهواره ها و شبكه جهاني اينترنت اين جشن را جهاني نمي سازيم. آيا ما براي جهاني سازي حكومت مهدوي و بستر سازي آن حكومت برنامه اي نداريم ؟ آيا پروژه جهاني سازي حكومت عدالت محور مهدوي (عج) در ميان ما به عنوان اصل و هدف و نيز ماموريتي به عنوان ايمان به غيب مطرح نيست؟ اگر هست چه كاري كرده ايم و تا چه اندازه توانستيم از اين ظرفيت ها براي غفلت زدايي بهره بريم؟ باشد با نيكوداشت جهاني پرچمدار حكومت جهاني در مسير غفلت زدايي از خود و ديگران حركت كرده و به وظيفه امر به معروف خويش عمل كنيم؛ زيرا دولت به دولت عدالت محور مهدوي و حكومت جهاني وي چيز جز دعوت و امر به معروفي بزرگ نيست.
اگر اين كار را انجام دهيم و مردم جهان را با اين پرسش مواجه سازيم كه اين جشن ها براي چه كسي و به چه هدفي است؟ همين اندازه براي دست يابي به غفلت زدايي در گام نخست مي تواند مفيد و سازنده باشد. پس بكوشيم تا با برپايي جشن هاي بزرگ و اهتمام رسانه اي آن را جهاني سازيم.
