در زندگي با موارد بسيار برخورد كرده ايد كه شخص جلوي روي شما را پررويي تمام دروغ مي گويد و به سخني يا شما را هالو گير آورده و يا خودش را خر كرده و به نهفمي زده است.
البته اگر به خواهيم از اين ادبيات كوچه و بازاري فراتر رويم و به ادبيات رسمي نزديك شويم بهتر است نوشته شود كه بسياري را ديده ايد كه عملي را انجام مي دهند و همگان ويا دست كم شنونده از آن آگاه است و خود شخص نيز مي داند كه شنونده نه تنها از آن آگاه است بلكه به شكل مراقب و ناظر همه رفتارها را زير نظر داشته است. با اين همه در برابر شنونده مدعي مي شود كه چنين نكرده و رفتار و عملي را انجام نداده بلكه حتي مدعي مي شوند كه اصلا كاري انجام نداده و يا خلافي صورت نگرفته است. كودكان در برخي از سنين اين گونه عمل مي كنند. در حقيقت خود را به تجاهل مي زنند و يا ديگر را ناديده فرض مي كنند.
اين مساله در دنيا امري است كه به جهاتي طبيعي مي نمايد؛ زيرا شخص احتمال مي دهد كه ديگري يا متوجه نبوده و يا اگر بوده مي توان با بيانات شيوا و شيرين آن را گونه اي ديگر جلوه داد و چون شنونده از باطن اعمال و رفتار وي آگاه نيست مي شود ولي به سمت و سوي ديگر كشاند.اما شگفت كه چنين حالتي از سوي برخي از آدم ها و آن هم در پيشگاه خداوند اتفاق مي افتد و افرادي دروغگو با پررويي تمام در حالي همه حقايق و باطن ها و خفي و اخفي آشكار شده است با اين همه دروغ مي گويند و بر اين دروغ خويش به خداوند نيز سوگند مي خورند. خداوند در سوره
انعام به مساله به عنوان آخرين آزمون اشاره مي كند.
آخرين آزمون خطاكارانخداوند در آيات 21 تا 24 گروهي از مشركان را در صحنه قيامت به تصوير مي كشد كه در آخرين آزمون در پيشگاه خداوند نيز مردود مي شوند و با كامل پررويي در پيشگاه آن آگاه به سر و اخفي دروغ مي گويند.
خداوند مي فرمايد: در روز قيامت گروهي از كساني را كه به خداوند شرك مي ورزند در برابر خداوند قرار مي گيرند. خداوند به آنان مي فرمايد: آن شريكاني كه براي خداوند قرار داده بوديد كجايند؟
آنان كه دوباره در آزمون الهي قرار گرفتند و نمي دانند خداوند باز هم در روزقيامت ايشان را مي آزمايد مي گويند: به خدا سوگند كه تو پروردگار ما هستي ما در دنيا مشرك نبوده ايم و كسي را شريك تو قرار نداده بوديم.
خداوند به پيامبر خويش رو مي كند و مي فرمايد: نگاه كنيد چگونه اين افراد به خودشان هم دروغ مي گويند. در حقيقت چون دروغ ذات و شاكله وجودي ايشان شده است در روز قيامت هم در پيشگاه خداوند با سوگندهاي دروغ مي كوشند تا دروغ بگويند. افرادي اين چنيني حتي به خودشان هم رحم نمي كنند و به خودشان هم دروغ مي گويند.
كسي كه در دنيا در طول چهل تا هفتاد سال كم و بيش از سن خود را به دروغ گذارنده است نمي تواند در قيامت از اين شخصيت دروغين خودش هم دست بردارد . در حقيقت قرآن با بيان اين صحنه به دو نكته اشاره مي كند يكي آن كه اين دروغگويي جزو شاكله ايشان شده است و اينان حتي در قيامت و در پيشگاه خداوند عليم و خبير نيز دروغ مي گويند و دوم اين كه در آخرت هم نمي توانند از آزمون الهي موفق و سربلند بيرون آيند و با اين دروغ گويي خويش خود را رسوا مي كنند و اتمام حجت در محشر نيز بر ايشان تمام مي شود.
خداوند اين تصويرسازي را اين گونه بيان مي كند: يوم نحشرهم جميعا ثم نقول للذين اشركوا اين شركاوكم الذين كنتم تزعمون ؛ ثم لم تكن فتنتهم الا ان قالوا والله ربنا ما كنا مشركين . انظر كيف كذبوا علي انفسهم و ضل عنهم ما كانوا يفترون .
باشد در دنيا رفتاري را در پيش نگيريم كه در قيامت اين گونه با كمال پررويي در برابر خداوند دروغ بگوييم كه ما نكرديم .
