انسان كودكش را بي هيچ توقع و انتظاري دوست دارد و عشق و علاقه او به كودكش چنان زياد است كه لقمه از دهان خويش برمي گيرد و به دهان او مي نهد. در تمام زندگي مي كوشد تا از جان و مال و همه وجودش بگذرد و به كودك خويش دهد.
محبت بي منت به امام زمان(ع)
كودك هر شخص تا زماني كه زنده است از نظر او كودك است و هرگز به يك معنا بزرگ نمي شود. پدر و مادر بي دريغ از جان و دل به كودك خويش تا دم مرگ كمك مي كنند، بي آن كه توقع و انتظار يك ليوان آب از وي داشته باشند. اين محبت بي منت است كه از سوي والدين در اختيار كودك قرارداده مي شود.
مردم ما نسبت به امام زمان (ع) علاقه بسياري دارند. براي ايشان هر روز صدقه اي مي دهند تا به سلامت باشد و در دعاهاي خود او را دعا مي كنند و فرج و ظهورش را از خداوند مي خواهند. اما پرسش اين است كه چرا ما نسبت به امام زمان(عج) چنان كه به كودكان و فرزندان خود عشق و محبت بي دريغ مي ورزيم، عشق و محبت نمي ورزيم؟ چرا همواره وقتي صدقه اي به نيابت از ايشان يا براي سلامتي ايشان مي دهيم و يا دعايي براي حضرت مي كنيم، انتظار داريم كه آن جناب به برخي از نيازهاي مادي و دنيوي ما پاسخ دهد و حاجتي از نيازها و حوائج ما را برآورده سازد.
البته اگر انسان براي تعالي و تكامل روحي و معنوي خويش بخواهد با اين محبت، مورد محبت قرارگيرد، امري خوب و شايسته است ولي بي گمان بايد بدانيم كه عشق بي دريغ به آن حضرت، موجب تقرب به وي مي شود و تقرب به او چيزي جز بهره گيري از محبت ايشان نخواهد بود. بنابراين بهتر است كه بي دريغ به امام زمان(عج) عشق ورزيم و انتظار و توقعي نداشته باشيم. اين، همان محبت بي منت است.
