امام معصوم(ع) انسان کامل ، خليفه الهي و حجت خداوندي است. ربوبيت طولي وي همانند ربوبيت طولي پدر و مادر و به مراتب و درجاتي بسيار فراتر از آن است.
اگر پدر و مادر به ربوبيت طولي خود مالک و در مقامي بلند پس از مرتبه الهي مي نشينند و پس از وجوب عبوديت الهي ، احسان به ايشان فرمان و حکم نخست خداوندي است و بر انسان است به همين ربوبيت طولي از او اطاعت کند و ولايت او را بپذيرد و در حق ايشان دعا کند و اطاعت بي چون و چراي وي را جز در عصيان خداوند و شرک به او بپذيرد و همواره به سپاس و ستايش پدر و مادر خويش اهتمام ورزد؛ زيرا ايشان " کما ربياني صغيرا" در کودکي او را پرورانده و ربوبيت کرده اند، امام معصوم (ع) نيز ربوبيت طولي و پروردگاري اش بر همه هستي را به حکم خليفه الهي بودن در همه زمان ها و در همه امور به عهده دارد؛
از اين روست که مي بايست از ايشان اطاعتي فراتر از اطاعت و ولايت پدر و مادر داشت؛ زيرا به حکم آن که " النبي اولي بالمومنين من انفسهم " ولايت معصوم نيز به حكم وحدانيت نوري ايشان از خود مومن بر جانش نيز اولي تر و افزون تر است. پس فرمان ايشان امري ثابت و پذيرش آن بي چون و چرايي لازم است. پس اگر معصوم به ولايت خويش حکم کند که شخصي در تنور فروزان در آيد مي بايست اطاعت کند که پذيرش آن همانند در آمدن ابراهيمي در آتش است که از آن جان به سلامت در آيد و حکم معصوم (ع) آتش گرم و سوزان را سرد و سلامت کند.
عاشورا را با انسان کامل و خلافت و ولايت و اتمام حجت امام معصومي (ع) ارتباطي تنگاتنگي است. آن گاه که انسان پس از هبوط بر زمين از فرازمين و آسمان بلند و جنت فردوس برتر، هر چند که گرفتار زمين و احکام و قوانين و قواعد آن شد، ولي زمين همان قرارگاه عملياتي و عرش و تخت گاه حکمراني و ربوبيت وي بر هستي شد. انسان کامل و معصوم(ع) از اين جايگاه و تخت ربوبيت خويش همانند خداوند که بر عرش و کرسي نشسته است و بر هستي از عرش خويش ربوبيت مي کند و انسان نيز از عرش خويش از زمين بر همه هستي حتي جبرئيل و ديگران فرشتگان مقرب و کروبين و عالين به حکم خلافت الهي حکم مي کند. از اين رو بر همگان حتي فرشتگان عرش برين است تا اطاعت کنند، چنان که به سجده آن را به طور رسمي و شفاف اعلام داشته اند. انسان کامل و معصوم(ع) از اين تختگاه خويش به حکم ربوبيت طولي حتي فرشتگان را به سوي کمال لايق و شايسته ايشان رهنمون مي شود و آنان را پروردگاري و ربوبيت مي کند.
اگر خداوند هستي بر زمين و زمان حکومت مي کنند و آنان بي چون و چرا آن را مي پذيرند و اطاعت مي کنند و به حكم" ايتيا طوعا او کرها " به ميل و رغبت " طايعين " فرمان برند و به حکم ربوبيت مي گويند که به اطاعت آمده ايم ؛ هم چنين همه هستي به حکم خلافت الهي امام معصوم (ع) به اطاعت نزد او مي آيند و فرمانبر اويند. اين گونه است که همه ذرات وجود شمر و يزيد و ابن زياد چه خواهند و چه نخواهند همانند ابليس طوعا او کرها به حکم ربوبيت در بند و اسير فرمان معصوم (ع) هستند و اگر معصوم حکم کند ذرات وجود ايشان خواسته و نخواسته از هم فرو پاشد و يا باقي و برقرار ماند و اين همانند حكم و فرمان الهي است كه آسمان و زمين به خواسته و اراده الهي گردن مي نهند و اگر خواهد باقي ماند و اگر خواهد فرو پاشد.
هر موجودي حتي شمر و يزيد و عمر بن سعد نيز به حکم ربوبيت طولي امام معصوم(ع) به کمال لايق و سزاوار خويش مي رسند. اگر براي خداوند به حکم کماليت، جمالي و جلالي است و هر کسي از اطاعت کنندگان وعصيانگران به سوي جمال و جلال وي در حرکت هستند. پس اطاعت کنندگان به بهشت جمال وي در آيند و عصيانگران به دوزخ جلال وي وارد شوند ؛ امام معصومي چون حسين (ع) به جمال خويش در کربلا شهيدان را به بهشت جمال مي برد و يزيديان را به دوزخ جلال مي رساند.
اين گونه است که در کربلا مي توان اوج فضليت ها و جماليات را در کنار اوج رذالت ها و جلاليات يافت. آن گاه که امام معصومي چون حسين (ع) به حکم ربوبيت طولي و خلافت الهي و اتمام حجت از کوفيان نوميد مي شود به شدت از ايشان انتقام مي ستاند ؛ زيرا هر گاه خليفه و حجت خداوندي از قومي نوميد شود که طاعت و ولايت را به حکم تکوين و تشريع نپذيرد و از جمال وي بگريزد هر گز از حکومت وي بيرون نمي رود ؛ زيرا همه هستي در مهار و مديريت معصوم است و اگر از جمال وي بگريزد به جلال وي در آيد و در هر حال از محدوده و دايره حکومت وي فراري نيست. اين گونه است که به حکم جلالي از ايشان انتقام ستاند. خداوند در بيان اين اصل و قانون جهان هستي مي فرمايد: فلما آسفونا انتقمنا؛ هر گاه ما (خداوند و خليفه ) از کسي نوميد شويم از ايشان انتقام ستانيم.
کربلا مظهريت انتقام الهي از سوي ربوبيت طولي امام معصوم و انسان کاملي به نام حسين (ع) است که اراده او همان اراده الهي است. از اين ربوبيت حسيني از آن روست که وي در ماي خدايش غرقه است و در آن محو مي باشد. بنابراين انتقام خليفه از کسي همان انتقام خداست؛ زيرا انسان کامل به مقامي مي رسد كه خدا چشم و دست اوست يعني كه خدا عين و ذات اوست؛ بلكه از اين نيز فراتر، انسان کامل کسي است که از مقام خدا عين و يد او بودن فراتر مي رود و خود عين الله و يدالله مي شود و خداوند در او تجلي و ظهور مي کند. اين مظهريت اتم و اکمل الهي است که اراده او همان اراده الهي و خواسته او همان خواسته الهي است.
کربلاي مظهريت جمال و جلال کمال الهي است. از اين روست که امام معصوم (ع) بر اين باوراست که ياران وي برتر از همه ياران ديگر انسان هاي کامل بودند و دشمنان وي در رذالت از همه دشمنان عنودتر و پست تر بودند.
کربلا مظهر تام جلال و جمال الهي است و مجلاي جلال و جمال ربوبيت طولي حسيني است. اگر گفته شود که آسمان و زمين در کربلا خون گريست سخني به بيراهه نيست که "بکت عليه السموات و الارضين السبع " بر امري که در کربلا واقع شد؛ زيرا زمين و آسمان ها رب و پروردگاري بزرگ خويش را از دست داده بودند و اين امري نيست که بيرون از حد تصور باشد چنان که قرآن مي فرمايد که "فما بکت عليهم السماء و الارض" (دخان آيه 29) اگر زمين و آسمان بر دشمنان و قوم ظالمين نگريست بي هيچ شك و ترديدي بر امام و رب خويش گريست.
کربلا مظهر تام انسانيت و عصاره هستي را به نمايش گذاشت. از اين روست که از زمان خلقت هستي تا قيامت همه بر حسين (ع) و واقعه طف گريسته اند و تا قيامت زمين و زمان خواهد گريست و در شقاوت انسان ها و سعات انسان ها شگفت انگيزانه مي نگرد و هر روز آن را تکرار مي کند و هر روز آن را به نمايش مي گذارد. از اين روست که "کل يوم عاشورا و کل ارض کربلا "
اگر حقيقت اسلام مي بايست تا قيام قيامت ماندگار شود، نيازمند معجزه اي است که فراتر از زمان و مکان قرار گيرد. اين معجزه همان معجزه عاشورايي است که اسلام را تضمين و بقاي حقيقت ناب آن را تا آخر زمان ضمانت مي کند.
