انسان در طول زندگی کارهای نیک بسیاری انجام می‌دهد و حتی تا جایی پیش می‌رود که از سوی پیامبر (ص) ملقب به «سیف‌الاسلام» می‌شود؛ یا در عرفان به جایی می‌رسد که جبرئیل وحی را هنگام نزول می‌بیند و در بصیرت علمی به‌عنوان اهل بصیرت معروف می‌شود؛ چنانکه بلعم باعوراء و سامری اینگونه بودند.(اعراف، آیه 176؛ طه، آیه 96)
در اسلام کسانی را می‌توان یافت که نماز شبشان ترک نمی‌شد و دائم در حالت روزه و نماز بودند و در کارهای نیک و خیر پیشگام بودند؛ اما این امور هر چند که بسیار مهم و با ارزش است، ولی آنچه از نظر قرآن، مهم‌تر و اساسی‌تر است، آن است که انسان این کارهای نیک و حسنات خویش را تا آخرت با خود ببرد. اینکه انسان در دنیا چه دارد و چه ندارد، هر چند مهم است؛ ولی اساسی نیست؛ زیرا در قیامت سؤال نمی‌کنند، در دنیا چه بودی و چه داشتی و چه کردی؟ بلکه می‌گویند: از دنیا به آخرت چه چیزی با خود آورده‌ای؟
در حقیقت ملاک و معیار سنجش «آورده‌های قیامتی» انسان است. خدا به‌صراحت می‌فرماید: جَاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ خَيْرٌ مِنْهَا وَهُمْ مِنْ فَزَعٍ يَوْمَئِذٍ آمِنُونَ؛ هر کسی آورده‌ای نیک در قیامت داشته باشد، برای او بهتر از آن آورده نیک خواهد بود و در آن حالت آنان از درد و رنج آن روز قیامت در امنیت خواهند بود.(نمل، آیه 89)
پس کسی که در دنیا عمری به عنوان آیت‌الله یا استاد عرفان یا سیف‌الاسلام یا استاد دانشگاه یا دکتر یا مهندس و مانند آن سر کرده باشد، ولی در آخرت آورده‌ای از نیکی و حسنه نداشته باشد، او در امنیت نخواهد بود؛ چنانکه خدا درباره این کسانی که در قیامت آورده‌هایشان بدی‌ها و زشتی‌ها است، می‌فرماید: مَنْ جَاءَ بِالسَّيِّئَةِ فَكُبَّتْ وُجُوهُهُمْ فِي النَّارِ هَلْ تُجْزَوْنَ إِلَّا مَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ؛ و هرکس بدى با خود بیاورد، به رو در آتش دوزخ سرنگون شود؛ آیا جز آنچه می‌کردید سزا داده مىشوید. (نمل، آیه 90)
از نظر قرآن، برخی در کاری کاذبانه وارد می‌شوند، ولی صادقانه خارج می‌شوند؛ مانند حرّ بن یزید ریاحی؛ برخی نیز ممکن است صادقانه وارد شوند، ولی کاذبانه خارج شوند؛ چنانکه طلحه و زبیر ملقب به سیف‌الاسلام اینگونه بودند؛ بنابراین، باید از خدا بخواهیم که اینگونه باشیم که صادقانه وارد و صادقانه خارج شویم: : رَّبِّ أَدْخِلْنِي مُدْخَلَ صِدْقٍ وَأَخْرِجْنِي مُخْرَجَ صِدْقٍ.(اسراء، آیه 80)
