انواع ايمان
ايمان را از نظر سود به چهار دسته تقسيم كرده اند:
1- ايماني كه سودي براي دنياي شخص ندارد و تنها به درد آخرت مي خورد. مصداق اين نوع ايمان را مي توان در ايمان ساحر هاي فرعون شناسايي كرد؛ زيرا ساحران به حضرت موسي(ع) ايمان آوردند و در همان زمان به صليب كشيده و شهيد شدند.
2- ايماني كه تنها به درد دنيا مي خورد و هيچ سودي براي آخرت ندارد. اين نوع ايمان را مي توان همان ايمان منافقان دانست كه تنها براي سود و بهره مندي از فوايد شهروندي و ترس از مردم و دولت اسلامي ايمان مي آورند و هيچ سودي براي آخرتشان ندارد .
3- ايماني كه به درد دنيا و آخرت نمي خورد و آن ايمان در هنگام مرگ و احتضار است و قرآن بيان مي دارد كه اين گونه ايمان هيچ سودي براي دنيا و آخرت شخص ندارد. مصداق اين گونه ايمان را قرآن ايمان فرعون دانسته است كه در هنگام غرق شدن گفت: به پروردگار موسي و هارون ايمان آوردم.
4- ايماني كه در دنيا و آخرت سودمند و مفيد است و آن ايمان واقعي است كه مصداق بارز آن ايمان مخلصان و پيامبران است.
انواع ستايش
بر اين اساس ستايش نيز مي تواند اين گونه باشد:
1- ستايشي كه سودي براي دنيا ندارد و تنها به درد آخرت مي خورد و آن ستايشي است كه شخص آن را نمي شنود و تنها ديگران از آن حكايت مي كنند و كارهاي شايسته و ستايش آميز او ذخيره آخرت وي مي شود و هر كسي عملي كرد سودش به او نيز مي رسد؛ زيرا كه كارهاي او موجب شده تا فرهنگي پديد آيد و مردم گرايش به كار شايسته اي پيدا كنند. اين شخص چون آن را نمي داند سودي در دنيا از آن ستايش ها نمي برد و اعتبار و منزلتي كسب نمي كند؛ مانند كسي كه پنهاني و ناشناخته به مردم كمك مالي مي كند و مورد ستايش قرار مي گيرد ولي خود از ستايش آنان آگاه نيست چون اين ستايش كلي است واعتباري براي او در دنيا ايجاد نمي كند.
2- ستايشي كه تنها به درد دنيا مي خورد و آن ستايش مدح كنندگان و چاپلوسان است؛ زيرا شخص، كاري نيكو انجام نداده تا شايسته باشد و مردم تنها از باب چاپلوسي او را مدح و ستايش مي كنند و براي او اعتباري فراهم مي شود و در آخرت دست خالي است.
3- ستايشي كه به درد دنيا و آخرت نمي خورد و آن ستايشي است كه از شخص مي كنند و اعتباري هم براي او ايجاد نمي كند و به درد آخرتش هم نمي خورد؛ زيرا كاري شايسته نكرده كه دست كم پاداش آخرتي داشته باشد و در دنيا نيز چون ستايش گرانش چاپلوساني هستند كه در پيش رويش از وي ستايش و در پشت سرش از او بدگويي مي كنند او را فريب مي دهند و حتي به جاي اعتبار موجبات بي اعتباري و بي ارزشي وي را فراهم مي آورند. اين ستايش بسيار زيانبارتر است و شخص مصداق خسرالدنيا و الاخره مي شود. بلكه در دنيا ستايش، واكنش منفي نسبت به وي پديد مي آورد كه بسيار بدتر است.
4- ستايشي كه هم به درد دنيا و هم به درد آخرت مي خورد و آن ستايش خداوند است كه مي فرمايد: رضي الله عنهم و رضوا عنه؛ خداوند از ايشان خشنود است و ايشان نيز از خدا خشنود و راضي مي باشند؛ و يا مي فرمايد: يحبهم و يحبونه؛ خدا ايشان را دوست و محبوب خود مي دارد و ايشان هم خدا را محبوب و دوست خويش مي شمارند.
با توجه به گفته هاي بالا، مي توان در ميان مردم همه اين گروه هاي چهارگانه را يافت، ولي بدبخت تر و زيانكارتر آن كسي است كه همايش خودستايشي به همراه گروهي از چاپلوسان راه اندازي مي كند كه نه سودي براي دنيايشان دارد و نه آخرتشان؛ زيرا باعث مضحكه مردم مي شوند.
برخي ايرانيان به ظاهر عادت كرده اند كه همواره براي خودستايي خويش برنامه هايي داشته باشند و اين بسيار بد است. در دولت هاي طاغوتي وضع اين گونه بود و شايسته است كه اين سنت در دولت اسلامي پس از انقلاب نيز از بين برود.
در دوره اميرمؤمنان مردم ايراني شهر انبار عراق به سنت عصر طاغوت ساساني به دنبال سواران دولتي و شاهان مي دويدند و به اين شيوه از آنان استقبال مي كردند. حضرت امير(ع) هنگامي كه اين گونه ديد از اسب پياده شد و به ميان ايشان رفت و فرمود: اين گونه آداب پذيرايي موجب مي شود كه شما خوار و پست گرديد و سودي نيز براي استقبال شوندگان نداشته باشيد. كاري است بيهوده و بلكه زيانبار و اكنون اين خودستايي و همايش هايي از اين دست نيز همانند سنت ناپسند و آيين نادرست استقبال انباري مي بايست كنار گذاشته شود؛ زيرا نه به درد دنياي ايشان مي خورد و نه آخرت.
