محبت اهل بیت(ع)، ابزار تقرب به خدا
بی گمان معصومان(ع) قرآن ناطق و مفسران آن هستند. در آیات قرآنی از محبت خداوند به مؤمنان بسیار سخن رفته است و این که انسان کامل کسی است که افزون بر جست وجوی خشنودی الهی می بایست در جست وجوی محبت او نیز باشد.
قرآن از زبان پیامبر(ص) بر این مطلب تأکید می کند که اگر کسی می خواهد به محبت الهی دست یابد و محبوب خاص خدا گردد می بایست از راه پیامبر(ص) پیروی کند. مؤمنان کسانی هستند که با پیروی از راه پیامبر(ص) که راه راست و کوتاه ترین است، به جایگاه حب و عشق می رسند. و از این رهگذر مصداق آیه یحبهم و یحبونه می شوند. به این معنا که خدا محبوب مؤمنان است و مؤمنان نیز محبوب خدا می شوند و این گونه است که مهربانی هر دو سر می شود.
در روایات، معصومان(ع) دین را چیزی جز دوستی و محبت ندانسته اند و گفته اند: هل الدین الا الحب؛ مگر دین چیزی جز دوستی است.
پیامبر اکرم(ص) پاداش تلاش های خویش را دوستی و محبت به اهل بیت خویش دانسته است و خداوند با تبیین این خواسته تأکید می کند که این نیز سودش برای مؤمنان است و اگر پیامبر محبت اهل بیت خویش را از مؤمنان خواسته است تنها برای این است که مؤمنان از آن بهره گیرند. آنان همان وسیله ها و اسبابی هستند که با تمسک و توسل به ایشان می توان به قرب الهی دست یافت و محبوب خدا شد. این گونه است که محبت اهل بیت همان راهی است که می بایست پیموده شود تا محبوب رسول خدا(ص) شده و در نهایت دوستی و محبت خدا را به سوی خویش جلب کرد.
حضور تأثیرگذار اهل بیت در زندگی
جستن ابزار تقرب جز محبت اهل بیت(ع) نیست. از این رو ما شیعیان از ایمان چیزی جز محبت و عشق به اهل بیت(ع) نیاموخته ایم.
در باورهایمان آنان نه تنها حاضرند بلکه این حضورشان تأثیرگذار است و آنان نه تنها به جهت مقام قربی که دارند زنده اند و از روزی خداوند همانند بلکه برتر از شهدا بهره می گیرند بلکه با حضور خویش، دستگیر و مددکار عاشقان و دوستان خویش هستند.
وقتی پیامبر(ص) می فرماید مردگان قریش در چاه بدر آگاه تر از زندگان هستند چگونه می شود ما به این باور نرسیده باشیم که معصومانی که در مقام عصمت کبرا هستند و از مقام قاب قوسین او ادنی بهره مندند از حضور در زندگی ما غایب باشند و به نیازهای ما آگاه نباشند؟
ما بر این باوریم که آنان در زمانی که بودند و در این جهان می زیستند و پس از شهادتشان (ما منا الا مسموم او مقتول) بر امور جهان و هستی آگاه و بصیرت داشته و از احوال ما باخبرند. از این رو دست توسل به دامن ایشان می آویزیم و بر این تمسک و توسل خرسندیم.
ما هر چند که فرسنگ ها از جغرافیای آنان دوریم ولی دل هایمان میزبان همیشه آنهاست. جز عشق و محبت و مهر آنان سرمایه ای نداریم و جز به عنایت آنها دل نبسته ایم. پس از ایشان می خواهیم که ما را نه امروز که هر روز هر زمان دریابند.
