در قيامت بدن همه انسان ها از خاک چون گياه مي رويد. بنابراين، آن نسبتي که در دنيا است در آخرت نيست؛ چرا که در دنيا بدن آدمي با ديگري چون پدر و مادر ارتباط پيدا مي کند، ولي در آخرت ديگر اين نسبت نيست و اگر از روابط خويشاوندي ياد مي شود به اعتبار همان روابط پيشين دنياست.
البته خداوند در آيه 17 سوره نوح درباره آفرينش انسان در دنيا نيز مي فرمايد: وَاللَّهُ اَنبَتَكُم مِّنَ الْاَرْضِ نَبَاتًا ؛ و خداوند شما را از زمين به رويش خاصي رويانيد. يعني در يک حرکت جوهري انسان چون گياه روييده مي شود و بدنش از خاک بر مي آيد و رشد و نمو مي کند چنانکه گياه مي رويد و رشد مي کند.
اين رشد در دنيا از طريق نطفه و تبديل و تحولات آن در درون رحم اتفاق مي افتد. البته درباره انسان نخست به شکل ديگري بود ولي در باره فرزندانش اين شيوه معمول رويش و رشد است. پس انسان به يک معنا چون گياه است که رشد و نموي همانند آن دارد؛ اما بايد توجه داشت که اين رويش در دنيا و آخرت يک تفاوتي دارد؛ زيرا در آخرت ديگر اين فرآيند پيچيده دنيا نيست، بلکه وقتي آب بر زمين تبديل شده قيامت(يوم تبدل الارض غير الارض؛ ابراهيم، آيه 48) مي بارد، بدن انسان از خاک چون گياه مي رويد و روح انساني که در عوالم برزخي بود در آن دميده مي شود و به آن بدن قيامتي حيات و زندگي مي دهد.
به هم خوردن نسبت هاي خويشاوندي
بنابراين، در قيامت از اين جهت ديگر نسبتي ميان انسان ها به عنوان خويشاوندي نيست. خداوند در آيه 101 سوره مومنون مي فرمايد: فَإِذَا نُفِخَ فِي الصُّورِ فَلَا اَنسَابَ بَيْنَهُمْ يَوْمَئِذٍ وَلَا يَتَسَاءلُونَ؛ پس آنگاه كه در صور دميده شود، ديگر آن روز ميانشان نسبت خويشاوندي وجود ندارد و از حال يكديگر نميپرسند.
همچنين در آخرت ديگر ضوابطي چون ضوابط وقوانين دنيايي نيست تا براساس آن انسان دادوستدي داشته باشد. از اين رو خداوند مي فرمايد: يَوْمٌ لاَّ بَيْعٌ فِيهِ وَلاَ خُلَّةٌ وَلاَ شَفَاعَةٌ ؛ روزي که در آن بيع و دوستي و شفاعتي نيست. (بقره، آيه 254)
پس در قيامت نه روابط حاکم است نه ضوابط و مقرراتي چون ضوابط دنيوي؛ بلکه ضوابط و روابط آنجا کاملابا آنچه در دنيا بود فرق دارد. هر کسي به خدا و پيامبرش نزديک تر است از شفاعت و دوستي آنان بهره مي برد و نجات مي يابد و گرنه ارتباط خويشاوندي و بده و بستان هاي زميني و دنيوي در آنجا درکار نيست. اين شفاعت و دوستي را انسان با خودش از دنيا مي برد و آنجا بهره مي گيرد نه آنکه آنجا ايجاد شود؛ زيرا: وَ إِنَّ الْيَوْمَ عَمَلٌ وَ لاحِسَابَ، وَ غَدا حِسَابٌ وَ لاَ عَمَلَ؛ امروز، روز عمل است نه حساب و فردا، روز حساب است نه عمل(نهج البلاغه، خطبه 42)؛ يعني جاي کار، دنيا و جاي حساب و کتاب، آخرت است.
□
روزنامه كيهان، شماره 20849 به تاريخ 28/5/93، صفحه 8 (معارف)
سلام بنده در مورد نقش آب در منابع قرانی تحقیق میکنم لطفا در این مورد مرا راهنمایی کنید. متشکرم
به نام خدا
در پایگاه چند مقاله قرآنی در باره آب و باران و کشاورزی و مانند آن وجود دارد. البته در کتاب های تخصصی از جمله دایره المعارف قرآن کریم مرکز فرهنگ و قرآن نیز می توانید یک مقاله مفصل پیدا کنید.
با تشکر خلیل منصوری