ارتباط رخدادهاي طبيعي با اعمال انسان
انسان با هر اتفاق و رخداد طبيعي به خود مي آيد كه چگونه با آن رو به رو شود و از كنار آن بگذرد؟ در بينش و نگرش قرآني و آموزه هاي وحياني نمي توان ارتباط ميان رخدادهاي طبيعي و اعمال و رفتار انساني را ناديده گرفت.
به اين معنا كه در جهاني كه توسط بينش توحيدي ترسيم مي شود، هر رخدادي ولو طبيعي در جهان ارتباط تنگاتنگي با اعمال و رفتار انساني دارد و از باب كنش و واكنش مي باشد.
اگر به عذاب هاي خداوند نسبت به اقوامي كه بر ايشان خشم گرفته و به حكم غضب الهي نابود شده اند، توجه شود دريافته مي شود كه برخي و بلكه بيشتر آن ها در رديف رخدادهاي طبيعي دسته بندي مي شود. آمدن زلزله اي كه قومي را با خانه ها و كاشانه هايشان زير و زبر كرد و يا تند باد سياه و وحشت افزايي كه جان ها را از تن ها زدود و يا بيماري و بلايي كه مردم را چون كشت آماده درو، چيد و از ميان برداشت و مانند آن ها همه در حكم رخدادهاي طبيعي محسوب مي شوند؛ در حالي كه قرآن آنها را به عنوان بلايايي آسماني و به جهت تنبيه و عذاب ايشان معرفي كرده و از مردم خواسته است تا خود را از تمرد و عصيان دور سازند تا گرفتار چنين رخدادهايي نشوند.
از سوي ديگر برخي از نعمت ها و فراواني آنها را نيز به رفتار و اعمال انسان نسبت مي دهد و از ايشان مي خواهد كه ايمان آورده و رفتار خويش را با آموزه هاي قرآني هماهنگ كنند تا بركات آسمان بر ايشان نازل شود و درب هاي آسمان به رويشان گشوده گردد.
به هر حال ميان اعمال و رفتار انسان با رخدادهاي حتي طبيعي از نظر قرآن ارتباط تنگاتنگي است كه نمي توان آن را ناديده گرفت. در روايات آمده كه انفاق موجب دفع بلا مي شود و يا صدقه هم در دفع و هم در رفع بلايي كه مي بايست واقع شود نقش دارد.
مي گويند شيخ بهايي هنگامي كه به دعوت شاه عباس وارد اصفهان شد عصر هنگام بود. شهر را بنگريست به چشم برزخي خويش ديد كه آسمان آن چنان گرفته و مصيب بر آن سايه افكنده است كه هر آن ممكن است به بلايي چون قوم لوط و عاد و ثمود و شعيب نابود شوند. پس اراده كرد كه نه تنها وارد شهر نشود بلكه بامدادان از آن منطقه كوچ كند. در همين انديشه بود كه نيمه شب فرا رسيد و ديد كه آسمان نور باران شد و دست هاي بسياري به سوي آسمان بلند است. آن چنان بود كه شيخ را به شگفت افكند. كساني كه نماز شب مي خواندند آن چنان زياد بودند كه بر گناه كاران نيمه نخست شب و بد مستان مي چربيد. پس گفت به اين شهر درمي آيم كه پاكان و صالحان آن افزون تر از بدكاران آن است و عذاب را اينان از آنان برداشته اند. اين همان حكايت قوم يونس بود كه مردم پاك نهادش بيش تر از اهل فسق و فجورش بودند و عذاب را از خود و قوم خويش دفع كردند. اين دستان پرنياز و مناجات مردم اهل دل است كه بلا و عذاب طبيعي را از مردم شهرها دور مي سازد. قرآن يكي از روش هاي رهايي از بلايا را دادن خيرات و نمازگزاري مي داند. براي رفع و دفع بلا مي توان به دستور قرآن و آيات آن خيرات نمود و صدقات داد. دستگيري از حق و بي نوايان راهي براي اين رهايي است.
سلام
ممنون