عاشورا؛ معجزه ماندگار

ربوبيت طولي معصوم(ع)

امام معصوم(ع)، انسان كامل، خليفه الهي و حجت خداوندي است. ربوبيت طولي وي همانند ربوبيت طولي پدر و مادر و به مراتب و درجاتي بسيار فراتر از آن است.

اگر پدر و مادر به ربوبيت طولي خود، مالك هستند و در مقامي بلند پس از مرتبه الهي مي نشينند و پس از وجوب عبوديت الهي، احسان به ايشان فرمان و حكم نخست خداوندي است و بر انسان لازم است به همين ربوبيت طولي از آنان اطاعت كند و ولايتشان را بپذيرد و در حق ايشان دعا كند و اطاعت بي چون و چراي از آنان را جز در عصيان خداوند و شرك به او بپذيرد و همواره به سپاس و ستايش پدر و مادر خويش اهتمام ورزد؛ چه آنكه ايشان «كما ربياني صغيرا» در كودكي او را پرورانده و ربوبيت كرده اند، امام معصوم(ع) نيز ربوبيت طولي بر همه هستي را به حكم خليفه الهي بودن در همه زمان ها و در همه امور به عهده دارد؛

از اين رو مي بايست از ايشان اطاعتي فراتر از اطاعت و ولايت پدر و مادر داشت؛ زيرا به حكم آن كه «النبي اولي بالمومنين من انفسهم» ولايت معصوم نيز به حكم وحدانيت نوري ايشان از خود مؤمن بر جانش نيز اولي و افزون تر است. پس فرمان ايشان امري ثابت و پذيرش آن بي چون و چرا لازم است. پس اگر معصوم به ولايت خويش حكم كند كه شخصي در تنور فروزان درآيد مي بايست اطاعت كند كه پذيرش آن همانند درآمدن ابراهيم در آتش است كه از آن جان به سلامت درآيد و حكم معصوم(ع) آتش گرم و سوزان را سرد و سلامت كند.

ارتباط عاشورا با انسان كامل

عاشورا با انسان كامل و خلافت و ولايت و اتمام حجت امام معصوم(ع) ارتباط تنگاتنگ دارد. انسان پس از هبوط بر زمين از فرازمين و آسمان بلند و جنت فردوس برتر، هر چند كه گرفتار زمين و احكام و قوانين و قواعد آن شد، ولي زمين همان قرارگاه عملياتي و عرش و تخت گاه حكمراني و ربوبيت وي بر هستي شد.

انسان كامل و معصوم(ع) از اين جايگاه و تخت ربوبيت خويش همانند خداوند كه بر عرش و كرسي تكيه دارد و بر هستي از عرش خويش ربوبيت مي كند بر همه هستي حتي جبرئيل و ديگر فرشتگان مقرب و كروبين و عالين به حكم خلافت الهي حكم مي كند. از اين رو بر همگان حتي فرشتگان عرش برين است تا اطاعت كنند، چنان كه با سجده، آن را به طور رسمي و شفاف اعلام داشته اند.

انسان كامل و معصوم(ع) از اين تختگاه خويش به حكم ربوبيت طولي، حتي فرشتگان را به سوي كمال لايق و شايسته ايشان رهنمون مي شود و آنان را پروردگاري و ربوبيت مي كند.

اگر خداوند هستي، بر زمين و زمان حكومت مي كند و آنان بي چون و چرا آن را مي پذيرند و اطاعت مي كنند و به حكم «ائتيا طوعا او كرها» به ميل و رغبت «طايعين» فرمان مي برند و به حكم ربوبيت مي گويند كه به اطاعت آمده ايم؛ هم چنين همه هستي به حكم خلافت الهي امام معصوم به اطاعت نزد او مي آيند و فرمانبر اويند. اين گونه است كه همه ذرات وجود، و شمر و يزيد و ابن زياد چه بخواهند و چه نخواهند، همانند ابليس طوعا او كرها به حكم ربوبيت در بند و اسير فرمان معصوم(ع) هستند و اگر معصوم حكم كند ذرات وجود ايشان خواسته و نخواسته از هم فرو پاشد و يا باقي و برقرار ماند و اين همانند حكم و فرمان الهي است كه آسمان و زمين به خواسته و اراده الهي گردن مي نهد و اگر خواهد باقي ماند و اگر خواهد فرو پاشد.

جمال و جلال حسين(ع)

هر موجودي حتي شمر و يزيد و عمربن سعد نيز به حكم ربوبيت طولي امام معصوم(ع) به كمال لايق و سزاوار خويش مي رسند. اگر براي خداوند به حكم كماليت، جمالي و جلالي است. هر كسي از اطلاعت كنندگان و عصيانگران به سوي جمال و جلال وي در حركت هستند. پس اطاعت كنندگان به بهشت جمال وي درآيند و عصيانگران به دوزخ جلال وي وارد شوند؛ امام معصومي چون حسين(ع) به جمال خويش در كربلا، شهيدان را به بهشت جمال مي برد و يزيديان را به دوزخ جلال مي رساند.

اين گونه است كه در كربلا مي توان اوج فضيلت ها و جماليات را در كنار اوج رذالت ها و جلاليات يافت. آن گاه كه امام معصومي چون حسين(ع) به حكم ربوبيت طولي و خلافت الهي و اتمام حجت از كوفيان نوميد مي شود، به شدت از ايشان انتقام مي ستاند؛ زيرا هر گاه خليفه و حجت خداوندي از قومي نوميد شود كه اطاعت و ولايت را به حكم تكوين و تشريع نپذيرد و از جمال وي بگريزد هرگز از حكومت وي بيرون نمي رود؛ زيرا همه هستي در مهار و مديريت معصوم است و اگر از جمال وي بگريزد به جلال وي درآيد و در هر حال از محدوده و دايره حكومت وي فراري نيست. اين گونه است كه به حكم جلالي، از ايشان انتقامي مي ستاند. خداوند در بيان اين اصل و قانون جهان هستي مي فرمايد: فلما آسفونا انتقمنا؛ هرگاه ما (خداوند و خليفه) از كسي نوميد شويم از ايشان انتقام ستانيم.

كربلا مظهر انتقام الهي

كربلا مظهريت انتقام الهي از سوي ربوبيت طولي امام معصوم و انسان كاملي به نام حسين(ع) است كه اراده او همان اراده الهي است. اين ربوبيت حسيني از آن روست كه وي در ماي خدايش غرقه است و در آن محو مي باشد. بنابراين انتقام خليفه از كسي همان انتقام خداست؛ زيرا انسان كامل به مقامي مي رسد كه خدا چشم و دست اوست يعني كه خدا عين و ذات اوست؛ بلكه از اين نيز فراتر، انسان كامل كسي است كه از مقام عين و يد خدا بودن فراتر مي رود و خود عين الله و يدالله مي شود و خداوند در او تجلي و ظهور مي كند. اين مظهريت اتم و اكمل الهي است كه اراده او همان اراده الهي و خواسته او همان خواسته الهي است.

كربلا، مظهريت جمال و جلال كمال الهي است. از اين رو امام معصوم(ع) بر اين باور است كه ياران وي برتر از همه ياران ديگر، انسان هاي كامل بودند و دشمنان وي در رذالت از همه دشمنان عنودتر و پست تر بودند.

كربلا، نماد جلال و جمال خداوند

كربلا مظهر تام جلال و جمال الهي است و مجلاي جلال و جمال ربوبيت طولي حسيني است. اگر گفته شود كه آسمان و زمين در كربلا خون گريست سخني به بيراهه نيست كه «بكت عليه السموات و الارضين السبع» بر امري كه در كربلا واقع شد؛ زيرا زمين و آسمان ها رب و پرورگار بزرگ خويش را از دست داده بودند و اين امري نيست كه بيرون از حد تصور باشد چنان كه قرآن مي فرمايد كه «فما بكت عليهم السماء و الارض» (دخان آيه29) اگر زمين و آسمان بر دشمنان و قوم ظالمين گريه نكرد بي هيچ شك و ترديدي بر امام و رب خويش گريست.