خداوند دارای دو دسته صفات جلالی و جمالی است که این دو دسته صفات را در انسان به ودیعت گذاشت تا به عنوان خلیفه الهی بتواند بر ماسوی الله پروردگاری و ربوبیت کند. (بقره، آیات 30 تا 33) بنابراین، انسان دارای همه کمالاتی است که خداوند از آنها به عنوان اسمای حسنای الهی در قرآن یاد کرده است. (اعراف، آیه 108؛ اسراء، آیه110؛ طه، آیه 8؛ حشر، آیه24)
تفاوتهای جنسیتی و ظرفیت بخشی به انسان
اما هریک از مرد و زن که زوج انسان را تشکیل می دهند، با همه اشتراکات، تفاوت هایی نیز دارند که از آنها به تفاوتهای جنسیتی یاد می شود. این تفاوت ها هرگز به معنای نقص نیست، بلکه به معنای ظرفیت بخشی به انسان است تا زن و مرد در کنار هم به کمال برسند. از این روست که هرگز مرد و زن بی جفت شدن و زوجیت یابی به کمال مطلق نمی رسند و در حقیقت نوعی نقص در هر مرد و زنی که مسیر کمالی را بی زوج پیموده به چشم می آید. این نقص همانند نقصی است که هر انسانی بخواهد با ایمان و عمل شخصی به کمال برسد و راه کمال را از ایمان و عمل اجتماعی جدا کند و مسئولیت اجتماعی خود را در قبال دیگران به انجام نرساند و آنان را به ایمان و عمل صالح دعوت نکند و توصیه و سفارش ننماید؛ چرا که چنین انسانی از نظر قرآن انسان زیانکاری است که هرگز به مقصد نمی رسد. (سوره عصر)
خداوند همه موجودات هستی را جفت و زوج آفریده است. (ذاریات، آیه49، نجم، آیه45؛ قیامت، آیه39 ، زخرف، آیه12؛ یس، آیه 36)
از جمله این آفریده های الهی انسان است که او را نیز زوج و جفت آفریده است. هر مرد و زنی کمال را در کنار هم درک و دریافت خواهندکرد و هرگز به تنهایی به کمال مطلق نخواهند رسید. آرامش، آسایش، مودت، محبت و رحمت زمانی نصیب انسان می شود که زوج و جفت در کنار هم باشند و زن و مرد یکدیگر را کامل کنند و نواقص یکدیگر را برطرف نمایند. (روم، آیه 21)
مرد هرچند که همه کمالات الهی را به عنوان صفت و اسم در اختیار دارد ولی فعلیت آن نیازمند بهره مندی از کمالات زن است؛ همچنین زن اگرچه همه کمالات الهی را داراست ولی او نیز نیازمند مرد است تا او را در اظهار این کمالات یاری رساند.
خداوند تفاوتی را که میان مرد و زن ایجاد کرده است ارتباط تنگاتنگی با جمال و جلال الهی دارد. مرد نمادی از جلال و عظمت الهی و زن، نماد جمال الهی است ، جمع میان جلال و جمال است که کمال را شکل و معنا می بخشد.
زن، جلوه جمال الهی
زن در همه دوران زندگی اش، نمادهایی از لطافت و زیبایی است. در دختری نماد پاکی و عصمت و احساس و عواطف است و در دورانی که در نقش مادر ظاهر می شود نماد مهر و عشق و محبت است و زمانی که کودک را در آغوش می گیرد و مادری را تجربه می کند نماد و اوج جلوه فداکاری و ایثار است. همه زیبایی ها را می توان در زن یافت؛ از زیبایی ظاهری تا زیبایی باطنی در زن به اوج خود رسیده است. زن در صورت و سیرت جلوه جمال الهی است و هرچه زن به کمال نزدیک تر باشد این زیبایی و جمال الهی در او نمایان تر است؛ چنان که فاطمه زهرا(س) در تمامیت کمال جمال الهی است و زیبایی اش بهشت را معنا و روشنایی خاص می بخشد به گونه ای که همه هستی شگفت زده می شود.
