برخي از سنت ها و آدابي كه در جامعه اسلامي رواج مي يابد، سنت هاي غلط و نادرستي است كه عمل به آنها حتي به يك معنا باطل و گناه مي باشد؛ زيرا تشبه و تشابه به ملت هاي ديگر فكري و آييني حتي اگر مسيحيت و يهوديت باشد، گناه و حرام است.
هويت و مليت اسلامي
ازنظر آموزه هاي وحياني اسلام، جامعه اسلامي بايد داراي يك هويت خاص براي خود باشد. اين هويت خاص را مجموعه اي از نمادها و نشانه ها و آداب و سنت هاي آييني شكل مي دهد. بخشي از تلاش هاي اسلامي در راستاي هويت بخشي به جامعه اسلامي انجام گرفته و قرآن به عنوان مدافع اصلي هويت بخشي، بر اين تلاش ها تأكيد داشته است. مسجدسازي و انتخاب كعبه و مسجدالحرام به عنوان قبله از نمونه هاي برجسته اين هويت بخشي است.
در يك كلمه بخشي از آموزه هاي اسلامي در راستاي ملت سازي انجام گرفته است تا ملت اسلام از ملت مسيحي و يهودي بازشناخته شود.
خداوند به صراحت در آيه 95 سوره آل عمران، ملت ابراهيم را حنيف دانسته و از مسلمانان خواسته تا به جاي هر ملتي از ملت ابراهيم پيروي كنند، زيرا هيچ دين و آييني بهتر و شايسته پيروي همچون ملت ابراهيم نيست كه آيين حنيف است؛ (نساء، آيه125) و پيروي از آن واجب شده (نحل، آيه123) و بيزاري و عدم رغبت در اين ملت و آيين ابراهيمي به معناي سفاهت و ناداني حقيقي دانسته شده است؛ (بقره، آيه130) چراكه ملت ابراهيمي همان دين قيم و ارزشي است كه مي بايست پيروي شود. (انعام، آيه161)
بنابراين يك مسلمان بايد پيرو دين حنيف ابراهيمي باشد كه ايشان عنوان اسلام و مسلماني را بر مؤمنان نهاده است (حج، آيه78) و راه وي غير از راه يهوديت و مسيحيت است كه خود ملتي جداگانه هستند.(بقره، آيه135)
ازنظر آموزه هاي قرآني، ملت اسلام همان ملت حنيف ابراهيمي است كه تفاوت هاي جدي با ملت هاي يهودي و نصراني دارد، (همان) و پيامبر(ص) و مؤمنان مأمور به پيروي از اين ملت بودند. (نحل، آيه123)
اگر كسي مؤمن واقعي باشد، تنها ملت ابراهيم(ع) را شايسته سرمشق و پيروي مي داند و بدان مي آويزد، چنان كه پيامبران خدا پس از حضرت ابراهيم بدان آويخته و از آن پيروي مي كردند. (يوسف، آيه38)
سوت و كف، از آداب مشركان
اسلام به آئين ها و آداب و فرهنگ هاي متداول در جوامع از نگاه انتقادي مي نگرد. نگاه انتقادي به معناي قرار دادن هر چيزي در ميزان و معيار عقلانيت و وحيانيت است. بنابراين هر چيزي كه در اين چارچوب نگنجد به عنوان، قبيح، زشت، يا امري باطل و خرافي شناخته و طرد مي شود، وگرنه اگر عقلاني باشد، به عنوان امري مطلوب و حسن از نظر عقلاني امضا مي شود و اگر با معيارهاي وحياني از جمله تقوا همراه و همگام شد، به عنوان معروف و پسنديده تأييد مي گردد.
خداوند هنگامي كه به ارزيابي آيين هاي عبادي مشركان مي پردازد، از اين دريچه عبادت آنان را امري باطل مي شود و مي فرمايد: «نمازشان در خانه خدا جز سوت كشيدن و كف زدن نبود. پس به سزاي آن كه كفر مي ورزيدند، اين عذاب را بچشيد.»! (انفال، آيه 35)
اين مشركان معناي عبادت و تقرب را در ملت خويش اين گونه مي فهمند كه برهنه و با سوت و كف زدن دور خانه به طواف بپردازند. آنان اين كارهاي احمقانه را عبادت و وسيله تقرب به خدا مي شمردند.
برخي از ما مسلمانان عادت كرده اند كه در مساجد براي تكريم و تعظيم، كف و سوت بزنند و اين گونه جشن بگيرند، درحالي كه كراهت دارد كه در مسجد كف و سوت زده شود و حتي به صداي بلند داد و فرياد زد. در قديم اين كارها در تكيه ها (تكايا) انجام مي گرفت و حتي عزاداري ها در حسينيه ها برپا مي شد تا حرمت مسجد نگه داشته شود.
يك دقيقه سكوت، تشبه به ملت كفر
در سال هاي اخير به پيروي از ملت كفر برخي از آيين ها وارد جامعه اسلامي شده است كه از نظر اسلام نه تنها غلط بلكه گناه است. در روايات از اين كه مومن با پوشيدن لباس، تشبه به اهل كتاب پيدا كند برحذر داشته شده است؛ چه رسد كه آيين هاي كافران را وارد ملت اسلام كند.
هرگونه مشابهت به كافران جايز نيست. ملت كفر تلاش مي كند تا اندك اندك هويت اسلامي را بزدايد. از اين رو، گام به گام حركت مي كند. در طول تاريخ فشاري كه بر پيامبران خدا وارد مي شد، به هدف بازگشت به ملت كفر بوده است. دشمنان تهديد مي كردند كه يا به ملت ايشان بازگردند يا كشته يا اخراج مي شوند. (ابراهيم، آيه 13؛ اعراف، آيه 88)
تمامي تلاش دشمنان اسلام اين است كه آيين هاي ملت اسلام را دگرگون كنند و اندك اندك آنها را به وادي ملت خود درآورند. هر گام كوچك به سوي كافران و دشمنان، ترغيب و تشويق آنان به ادامه تهاجم فرهنگي است. خداوند به پيامبر(ص) و مومنان هشدار مي دهد: و هرگز يهوديان ومسيحيان از تو راضي نمي شوند، مگر آن كه از كيش آنان پيروي كني. بگو: «در حقيقت، تنها هدايت خداست كه هدايت واقعي است.» و اگر پس از آن علمي كه تو را حاصل شد، باز از هوس هاي آنان پيروي كني، در برابر خدا سرور و ياوري نخواهي داشت.» (بقره، آيه 120)
بنابراين اگر كسي روش و شيوه و سبك زندگي دشمنان اسلام را حتي در برخي از آيين ها پيروي كند گام نخست را در گمراهي و هلاكت پس از نجات برداشته است: «اگر بعد از آن كه خدا ما را از آن نجات بخشيده باز به كيش شما برگرديم، در حقيقت به خدا دروغ بسته ايم و ما را سزاوار نيست كه به آن بازگرديم، مگر آن كه خدا، پروردگار ما بخواهد كه پروردگار ما از نظر دانش بر هر چيزي احاطه دارد. بر خدا توكل كرده ايم. بار پروردگارا، ميان ما و قوم ما به حق داوري كن كه تو بهترين داوراني.» (اعراف، آيه 89)
اين درحالي است كه برخي به جاي فرهنگ خواندن آيه استرجاع يا ديگر اعمال عبادي از جمله فاتحه خواني، فرهنگ بي ارزش و بي فايده، يك دقيقه سكوت را در جامعه اسلامي رواج مي دهند و در ورزشگاه ها و صدا و سيماي جمهوري اسلامي، مردم را به يك دقيقه سكوت دعوت مي كنند. يك دقيقه سكوتي كه هيچ بار معنايي و ارزشي در اسلام ندارد و پيروي از ملت كفر و گناه است.
