كي از دوستان كه منصبي در يكي از دانشگاههاي ايراني خارج از كشور داشت، مي گفت: در دانشگاه ايراني، شيوه مديريت ايراني اعمال مي شد و از آنجايي كه هرچندسالي، مديران ارشد تغيير مي كردند، مسئولان بومي دانشگاه شكوه مي كردند كه اين ديگر چه نظام و سيستم اداري است؟
زيرا در همه جاي دنيا، سيستم و نظام بر پايه استانداردهايي شكل مي گيرد كه اگر آن معيارها بومي باشند، مورد پذيرش و عمل هستند، به اين معنا كه حتي اگر نظام بين المللي به هر علتي مورد پذيرش نباشد، نظامي برپايه معيارهاي بومي شكل مي گيرد كه همگان خود را موظف مي بينند كه درچارچوب آن سيستم عمل كنند. درحقيقت اين نظام و سيستم جهاني يا بومي شده است كه براشخاص مديريت مي كند؛ ولي شيوه مديريتي ايراني كاملا برخلاف اين شيوه متداول جهاني است و به جاي اين كه سيستم پذيرفته شده با معيارهاي آن، براشخاص مديريت كند، اين اشخاص هستند كه برسيستم، مديريت مي كنند و با هر تغيير كوچكي درسطوح عالي، همه سيستم، به دلخواه شخص تغيير مي كند و نظام پيشين از هم مي پاشد.
اين سخن دوستم كه بيش از 15سالي است كه در كشورهاي مختلف به عنوان مدير حضور داشته و با مردم آن كشورها زندگي كرده بود، از جهاتي برايم جالب بود.
اين شيوه مديريت ايراني (يعني مديريت بر سيستم نه مديريت سيستم براشخاص) هرچند براي ما از جهاتي، بسيار مفيد است و دشمنان را سردرگم مي كند؛ ولي مشكلاتي را براي ما پديد مي آورد. از جمله مشكلات اين است كه مديريت كشور را نيز مختل و با چالش هاي جدي مواجه مي كند؛ زيرا با هر تغيير مديريتي، سيستم مديريتي از بالا تا پايين به هم مي ريزد و به نوعي بي اعتمادي به سيستم را درجامعه ايراني پديد مي آورد و اوضاع كشور مثلا شش ماه تا يكسال پيش از انتخابات و يكسال پس از آن به هم مي ريزد و همگان منتظر مي مانند تا معلوم شود چه كسي و با چه نظام و سيستم شخصي و قبيله اي و جناحي و خانوادگي و مانند آن روي كار مي آيد؟ تا مردم دوباره وضعيت و موقعيت خود را بازتعريف كنند. اين بدان معناست كه عملا دوره رياست جمهوري مثلا در ايران به جاي چهارسال يك دوره دوساله با هزار اما و اگر خواهدبود.
