انسانها همان اندازه كه عقلاني هستند موجوداتي عاطفي مي باشند؛ هرچند كه ميان دو جنس، تفاوت هايي از نظر شدت و ضعف ديده مي شود، ولي جنبه عاطفي و احساسي انسان ها است كه روابط ايشان را رنگ و بويي ديگر مي بخشد و از دايره بده و بستان بيرون مي برد و در دايره رحمت و مهر قرار مي دهد.
اگر ما روابط انساني به ويژه روابط خانوادگي را در چارچوب عاطفه و احساس تنظيم كنيم، بسياري از مشكلاتي كه در خانواده ها و به تبع آن در جامعه پديد مي آيد، برطرف مي شود و آرامش و آسايش از خانواده به همه جامعه سرايت مي كند و گستره آن تنها چارديواري خانه را در برنمي گيرد، اما مشكل ما اين است كه روابط در چارچوب عقلانيت خشك و بي روحي سامان مي يابد كه قرارداد و بده و بستان، محور اصلي آن است.
به نظر مي رسد كه مفهوم هديه در دو نگرش روابط عاطفي و روابط عقلاني، متفاوت است. در نگرش خشك و بي روح پيوندهاي مبتني بر قرارداد و عقود، لازم است تا هديه نيز شكلي خاص به خود گيرد. اين گونه است كه هديه هاي مادي حتي در شكل گل و گياه، جلوه اي از محبت است.
نماد احساسات دروني
اين نوع محبت، بي گمان كمترين جلوه آن چيزي است كه مي بايست ديده شود؛ چرا كه حقيقت محبت را بايد در مهر و صفا و عشق و مودت جست كه نتيجه آن آرامش و آسايش است. اين كه انسان، بخواهد نمادهايي را براي عشق و محبت برگزيند، بايد اين نمادها به گونه اي انتخاب شود كه بيانگر ابعاد عاطفي باشد؛ در اين ميان گل شايد زيباترين نماد باشد، زيرا جنبه عاطفي و احساسي آن قوي تر است.
اما نماد زيباتري نيز مي توان حتي در جهان ماده براي احساسات و عواطف باطني و نهان آدمي يافت. اگر ما در دل سرور داريم، آيا لبخند و تبسمي زيبا، نماد اين سرور باطني ما نيست؟
اگر شاخه گلي را بدهيم كه خاري از اخم و توقع و انتظار در كنار آن باشد، اين گل با همه زيبايي اش، نمي تواند آن احساسات پاك و عواطف زيباي دروني ما را نشان دهد.
به جاي اين كه هديه هايي از ماديات از كالاها و خدمات به يكديگر به شكل بده و بستان بدهيم، بهتر و زيباتر آن است كه هديه هايي از جنس عشق و مهر و محبت به يكديگر بدهيم.
روزهاي پدر و مادر و مرد و زن، چنين رقم خورده كه در مدت يك ماه به هم مي رسد. اگر در روز زن، مرد در انديشه كالاست چه از جنس زر و سيم، و يا در روز مرد، زن در انديشه كالايي است چه از جنس جوراب و زيرپوش، به جاي همه اينها بهتر است احساسي را در قالب نمادي چون تبسم و عشق به يكديگر هديه كنيم.
آن چه پايداري و ماندگاري يك عشق را سبب مي شود، محبت است كه از جنس آسمان است. اگر عواطف و احساسات از جنس آسمان و قلب است، نمادهاي آسماني را براي آن برگزينيم و به يكديگر هديه دهيم و شايد شاخه اي از گل.
درهر چيزي مي بايست به عوامل پيوندي آن توجه كنيم و از جنس مناسب آن برگزينيم، هرگز نمي توان دل شكسته را با مالي به هم پيوند زد. همان گونه كه شمشير تند و تيز زبان، قلب مي شكافد، شيريني زبان برآمده از كام نيز، قلب ها را به هم پيوند مي دهد.
اگر رابطه هاي انساني از جنس آسمان و قلب است، پس مي بايست از پيوندهايي بهره بريم كه از جنس آسمان و قلب است. آخر چگونه مي توان با جنسي از خاك، قلب هاي آسماني از جنس افلاك را به هم پيوند داد؟!
آن چه راز زندگي خانوادگي است، عشق و محبت است، آن چه هدف از زندگي است، آرامش و آسايش است. اين آرامش و آسايش را مي بايست در همان جنس آسمان و معنويت يافت و نمادهايي كه آن را نشان مي دهند.
البته پيش از هر تحليه اي (آراسته شدن به فضايل انساني) مي بايست تخليه اي(خالي شدن از رذايل اخلاقي) انجام داد. اگر در اين آسمان صاف عشق و محبت، ابري تيره و تار سكونت يافته است، بايد با باد محبت، آن را از آسمان دل بيرون برد تا خورشيد مهربان با تمام شفافيت و نورانيت خودش، در دل جا گيرد. بياييم در اين روزهاي عشق و محبت، دراين دنيا و عوالم روابط انساني، پيوندهاي خود را با نمادهايي از عشق و محبت و آسمان به يكديگر ابراز كنيم و به جاي همه تيرگي هاي اخم و تخم و خارهاي گل محبت، گلبرگ هاي آسماني عشق و محبت را جدا كنيم و در لطافت لبخند و تبسمي به يكديگر هديه دهيم.
