غم عشق

«ترسم آخر ز غم عشق تو دیوانه شوم»

فارغ از خود شوم و راهی میخانه شوم

آن قدر هست مرا طاقت دوری شما

که در این کنج دلم، با دلی همخانه شوم

همّتی هست مرا تا که شوم نزد شما

شرط آن شد که با غیر تو بیگانه شوم

بیخود از خود شوم و مِی بنوشم هر دم

تا خرابات جهان در دل افسانه شوم

شادم از آن که شوم عاشق دیوانه تو

همچو مجنون بر آن کوی تو مردانه شوم

عقل را هم بسپارم به دست می ناب

آن قدر باده بنوشم که پیمانه شوم

گر تو را آن دل مجنون گرو خانه ماست

برقع انداز و بیا با تو به ویرانه شوم

ناصرا عقل فرو نه! که شهرخ چو رسد

همچو اصحاب خرد بر در میخانه شوم