ذلت امت در سایه بی تدبیری دولت

بسم الله الرحمن الرحیم

عزت حالتی است که انسان خود را از هر گونه سلطه طاغوتی رها می یابد و امکان چیرگی یا نفوذ را به دشمن نمی دهد و در انجام عمل یا ترک آن خود را قادر می یابد.

این مفهوم دقیقا در برابر ذلتی است که نفس انسان احساس می کند تحت سلطه طاغوتی قرار دارد که آزادی و استقلال و توان و قوتش را از وی سلب کرده به طوری که عاجز از هر گونه کنش و واکنش استقلالی و قدرت نمایی ارادی و اختیاری است.

از نظر آموزه های وحیانی قرآن، خاستگاه عزت در مفهوم بندگی و عبودیت الهی انسان است؛ زیرا کسی می تواند عزیز و دارای عزت باشد که مظهر اسمای الهی باشد. شکی نیست که این مظهریت تنها در سایه عبودیت مبتنی بر عمل در چارچوب های اسلام و شرایع آن تحقق می یابد؛ از همین روست که خدا می فرماید: وَلِلَّهِ الْعِزَّةُ وَلِرَسُولِهِ وَلِلْمُؤْمِنِينَ وَلَكِنَّ الْمُنَافِقِينَ لَا يَعْلَمُونَ؛ عزت فقط از آن خدا و از آن پيامبرش و از آن مؤمنان است؛ ليكن اين دورويان و منافقان این حقیقت را نمى‏ دانند.(منافقون، آیه 8)

بر این اساس، جست و جوی عزت در بیرون از دایره بندگی و عبودیت اسلامی، پوچ و بی معنا خواهد بود و هر کسی عزتی را بیرون از آن بجوید، جز خواری و ذلت چیزی نصیب او نمی شود؛ چنان که خدا به صراحت درباره گناهکاران و مخالفان با آموزه های وحیانی اسلام و شرایع آن می فرماید: وَإِذَا قِيلَ لَهُ اتَّقِ اللَّهَ أَخَذَتْهُ الْعِزَّةُ بِالْإِثْمِ فَحَسْبُهُ جَهَنَّمُ وَلَبِئْسَ الْمِهَادُ ؛ و چون به او گفته شود از خدا پروا كن، عزت و نخوت وى را به گناه كشاند. پس جهنم براى او بس است و چه بد بسترى است. (بقره، آیه ۲۰۶)

بر همین سنت الهی است که خدا در قرآن، منافقان را به عنوان نادانان و فاقد علم در این باره معرفی می کند؛ زیرا آنان عزت را به جای بندگی در سایه عمل به آموزه های وحیانی اسلام و شرایع آن، در امور دیگر جست و جو می کنند که نتیجه آن نیز چیزی جز ذلت نخواهد بود.

جریان نفوذ و نفاق که در میان امت اسلام و نظام سیاسی ولایی نهانی به شکل خطرناکی حرکت کرده و فتنه های گوناگون ایجاد می کند، به طوری که از نظر خطرناکی برای امت اسلام، حتی از قتل «شدیدتر» (بقره، آیه 191) و «اکبر» و بزرگ تر است(بقره، آیه 217)، جریانی است که به جای ایجاد عزت، ذلت را برای امت و نظام سیاسی ولایی به ارمغان می آورد و ارزش و اعتبار مسلمانی را در جهان به باد فنا می دهد.

این جماعت خطرناک نفوذ و نفاق، با نفوذ در میان مسئولان و مناصب و رده های مسئولیت عالی نظام، مهم ترین عامل و خطرناک ترین دشمن عزت امت اسلام هستند؛ زیرا به سبب وارونگی فهم و ادراک و کوردلی و بیماردلی و فقدان بصیرت لازم، مدعیان عزت و اصلاحات هستند؛ در حالی که به سبب بی شعوری و فقدان کم ترین ابزارهای ادراکی حسی و درک نمی توانند فساد و ذلتی را که ایجاد می کنند، درک کنند؛ بلکه فساد و ذلت امت را عین رفتارهای اصلاحی می دانند و این گونه بزرگ ترین ضربه را به امت و نظام سیاسی ولایی وارد می سازند.(بقره، آیات 7 تا 15)

از نظر آموزه های وحیانی قرآن، اگر دولت و امت در نظام سیاسی ولایی در مسیر عبودیت و چارچوب شرایع اسلامی عمل و رفتار کند، بی گمان عزت را در می یابد و از هر گونه ذلتی در امان می ماند.(منافقون، آیه 8) بنابراین هر گونه توطئه درونی و بیرونی که بخواهد عزت را امت سلب کند و ذلت را بر ایشان تحمیل کند، به عنایت و فضل و امداد الهی نسبت به اهل عبودیت اسلامی، دفع می شود.(همان)

بر این اساس، اگر امت اسلام و نظام سیاسی ولایی گرفتار، ذلت در حوزه ها و ساحات گوناگون از جمله در حوزه عمل سیاسی و بین المللی می شود، می بایست مهم ترین عامل را در دوری امت و دولت از عوامل عزت به ویژه عبودیت اسلامی دانست.(همان)

شکی نیست که این ذلت امت و دولت، نمی تواند بی تحقق عواملی باشد که موجب ذلت امت و دولت می شود، و از آن جایی عزت در عبودیت اسلامی تحقق می یابد، ذلت را می بایست در فقدان چنین عبودیت اسلامی در میان امت و دولت دانست. این گونه است که می توان دریافت که هر گاه امت و دولت سالم باشد و در چارچوب عبودیت اسلامی حرکت کند، عزت تحقق می یابد و هر گاه چنین نباشد و حرکت امت و دولت در خروج از عبودیت اسلامی باشد، ذلت گریبانگیر امت و دولت می شود.

هم چنین از آن جایی که اکثریت امت و دولت در نظام سیاسی ولایی خواهان، عزت در سایه عبودیت اسلامی هستند، می توان به این نتیجه رسید که جریان نفوذ و نفاق با حضور در مناصب دولتی، حرکت امت و دولت را به گونه ای رقم زده اند که موجبات خروج از عبودیت اسلامی فراهم آمده و خدا به حکم سنت های حاکم بر اجتماع، امت و دولت را گرفتار ذلت کرده است.

به سخن دیگر، هر گاه نشان های ذلت به جای عزت در میان امت و دولت بروز کرد، می بایست به تحلیل چرایی ایجاد آن پرداخت که مهم ترین آن، خروج از عبودیت اسلامی است. این بدان معناست که دولت و امت گرفتار نوعی نفاق شده است که به ظاهر اسلامی ولی در باطن کافر و مشرک است و اصولا به جای قوانین اسلامی و عبودیت در سایه اسلام و آموزه های وحیانی آن، در حال اجرای مخفیانه قوانین ضد اسلامی مستکبران شیطانی است؛ زیرا وقتی از نظر آموزه های وحیانی قرآن، عزت در سایه عبودیت اسلامی به دست می آید، و ذلت در مخالفت با آن تحقق می یابد، به یقین می توان دریافت که مشکل در همان خروج از عبودیت اسلامی است که اگر آشکارا انجام نمی شود، به شکل مخفیانه از سوی امت و به ویژه دولت انجام می شود.

تاکید بر دولت از آن روست که مسئولیت اساسی در یک اجتماع اسلامی بر عهده نظام سیاسی آن است که از آن به دولت یاد می شود. بنابراین، می بایست گفت که دولتمردان یا برخی از مسئولان در نظام سیاسی ولایی بر خلاف سنت الهی عمل کرده و فتنه ای را ایجاد نموده اند که نتیجه طبیعی آن بر اساس سنت های الهی حاکم بر جامعه، ایجاد ذلت و از دست رفتن عزت امت و دولت اسلامی است.

عوامل ذلت امت و دولت

بی گمان شناخت عوامل و موجبات ذلت امت و دولت می تواند برای شناخت کسانی که بسترسازان ذلت امت و دولت اسلامی هستند، مفید و سازنده باشد تا این گونه جریان بسیار خطرناک و فتنه گر نفوذ و نفاقی که به جای عبودیت اسلامی دنبال عبودیت طاغوت هستند و قوانین طاغوتی چون«2030 ، پالرمو یا اف تی ای اف» و مانند آن ها را اجرایی می کند، شناخته، رسوا شده و از گردونه نظام اسلامی حذف شده و کنار گذاشته شوند. از مهم ترین عوامل ذلت امت و دولت در همین دنیا می توان به موارد زیر اشاره کرد:

1. دروغ پردازی مسئولان: مسئولانی که دروغ می گویند گرفتار نفاقی هستند که موجبات ذلت امت و دولت را فراهم می آورد. این مسئولان در دلهای خویش اعتقادی دارند و در محافل و مراکز خصوصی سخنی را بر زبان می آورند که با عمل و سخنان ایشان در مجامع عمومی به شدت در تضاد و تقابل است. چنین شیوه و رویه رفتاری مسئولان، موجب می شود تا خدا اینان را در همین دنیا خوار کند و امت و دولت آسیبی جدی از جهت ایشان ببیند.(مائده، آیه 41)
2. حرام خواری مسئولان: از دیگر عوامل موثر در خواری و ذلت امت و دولت، حرام خواری مسئولان است؛ زیرا دستان ایشان در بیت المال باز است و به سادگی حتی در قالبهای قانونی، به غارت و چپاول اموال بیت المال می پردازند و با حقوق های نجومی و پاداش های هنگفت به شکل قانونی حرام خواری را رواج می دهند و «سحت» دوزخ را برای خویش در همین دنیا با خواری و ذلت به جان می خرند و این گونه امت و دولت را در ذلت و خواری رها می سازند.(مائده، آیات 41 و 42) باید توجه داشت که قدرت و اقتداری که اسلام به مسئولان داده مشروط و منوط به اقامه عدالت قسطی در قالب «قوامین بالقسط»(مائده، آیه 8؛ نساء، آیه 135) است. بنابراین، هر گونه قانونگذاری به نفع خویش یا حزب یا گروه یا خویشان در قالب استئثار، انحصار ، حقوق نجومی، پاداش های هنگفت و مانند آن ها، نه تنها حرام بلکه از درجه اعتبار ساقط و بی ارزش است و قانونگذار و مجریان و عاملان این قوانین، با وضع چنین قوانینی هرگز مالک چنین مالی نمی شوند که از بیت المال با عناوین قانونی غارت و چپاول کرده اند، چنان که حتی اگر پیامبر(ص) بر اساس «قسم و شاهد» حکم به انتقال مالی کند که در حقیقت مال او نیست، چنین شخصی مالک آن مال نمی شود و باید در قیامت پاسخ گو باشد، هم چنین این افراد با وضع قوانین ضد عدالت قسطی، هرگز مالک آن مال به ظاهر قانونی نمی شوند؛ زیرا این دریافتی ها از مصادیق حرام خواری است هر چند که ظاهری قانونی و شرعی داشته باشد. به سخن دیگر، همان طوری که رشوه دهنده با حکم قاضی مالک مالی نمی شود، مسئولان با قانونگذاری مبتنی بر اجحاف و خلاف عدالت قسطی هرگز مالک آن مال نخواهند شد(بقره، آیه 188) و خوردن چنین مالی چون خوردن آتش دوزخ در همین دنیا است.(نساء، آیه 10) این اختلاس ها و نجومی ها و پاداش های هنگفت که از مصادیق حرام خواری از سوی مسئولان است، موجب می شود امت و دولت خوار و ذلیل شوند و خداوند عزت را از این مردمان سلب نماید.
3. دنیا طلبی و ثروت اندوزی: مسئولان نظام سیاسی ولایی می بایست آخرت گرا باشند و برای آخرت خویش و مردم تلاش کنند. هرگاه مسئولان نظام سیاسی و دولت اسلامی گرفتار دنیا طلبی شوند، ذلت و خواری را برای دولت و امت به ارمغان می آورند و خدا بر اساس سنت های الهی حاکم بر جان و جامعه و جهان در همین دنیا این ها را خوار و ذلیل می کند.(فجر، آیات 16 تا 20) بنابراین، مسئولانی که از حقوق بیت المال به شکل بی محابا سوء استفاده می کنند و برای خود از بیت المال کیسه دوخته اند، همانند کسانی هستند که از مال یتیمان می خورند و حقوق ایشان را تباه می سازند و برای گردآوری و ثروت اندوزی حلال و حرام سرشان نمی شود، به طوری که هم از توبره می خورند و هم از آخور. این گونه است که خدا به حکم سنت های الهی دولت و امت را خوار و ذلیل می سازد.
4. فسق: مسئولان دولت اسلامی که گرفتار فسق می شوند و رفتارهای فاسقانه ای دارند به طوری که هنجارشکنی آنان مردم و امت را می آزارد، باید بدانند که دولت و امت را گرفتار خواری و ذلتی می کنند که برخاسته از خشم خدا است. سنت الهی اقتضا می کند که هر فاسقی در همین دنیا خوار و ذلیل شود و فرقی میان مسلمان و غیرمسلمان از کافران و مشرکان نمی کند. از همین روست که خدا فاسقان از اهل کتاب را در همین دنیا خوار و ذلیل کرده است.(حشر، آیه 5؛ زخرف، آیات 51 و 54) مسئولانی که ارتباط ناروای جنسی و هنجارشکنانه دارند یا مردم را بدان تشویق و ترغیب می کنند، از منافقان و جریان نفوذی هستند که می بایست حذف شوند؛ زیرا فسق ایشان خود عامل ذلت امت و دولت می شود.
5. بیماردلی مسئولان: مسئولانی که به سبب انواع گناهان کوچک و بزرگ یا آشکار و نهان، از مالی و غیر مالی، گرفتار زنگار دلی، بیماردلی، کوردلی و جان های ناپاک شده اند، بسترساز ذلت امت و دولت اسلامی می شوند. از نظر قرآن، منافقان و به ظاهر متدینان مسلمان از شرایع گوناگون وقتی گرفتار گناه هستند، گرفتار بیماردلی می شوند که خود عامل ذلت امت و دولت اسلامی است.(مائده، آیه 41) بنابراین، لازم است وقتی امت و دولت گرفتار ذلت است، به این عامل توجه شود و با شناسایی جریان نفوذ ونفاق اجازه داده نشود تا ذلت امت ادامه یابد.
6. استکبار مسئولان: خودبرتربینی اجتماعی مسئولان و گمان می کنند از دماغ فیل افتاده و تافته ای جدا بافته از امت و مردم هستند و به قولی رای خویش را برابر با چند میلیون رای مردم می دانند، عامل ذلت امت و دولت اسلامی می شوند و می بایست آنان را شناخت و از مسئولیت سلب و حذف کرد.(انعام، آیه 93؛ حج، آیات 8 و 9) اصولا باید این دسته از مسئولان را همان جریان طاغوتی دانست که در طول تاریخ حقوق حقه مردم را سلب کرده و به استضعاف مردم پرداخته و سهم و قسط ایشان را خورده اند.(همان، فصلت، آیات 15 و 16) بنابراین، نمی توان با حضور چنین مسئولانی در نظام سیاسی ولایی امت داشت تا امت و دولت عزت را تجربه کند.
7. بدعت سازی در دین و افتراء به خدا: مسئولانی که بی محابا بر اساس بیماردلی حقایق را وارونه می بینند و گزینشی به دین می نگرند و برخی از آموزه های دینی را می پذیرند و با برخی مخالفت می ورزند و اسلام را راه حل تمام و کامل نمی دانند، چنین مسئولانی با بدعت سازی در دین و افتراء به خدا، خشم خدا را برای مردم و دولت و امت به ارمغان می آورند و عزت امت و دولت را به ذلت تبدیل می کنند.(انعام، آیه 93؛ اعراف، آیه 152)
8. بی توجهی به فقیران و بی احترامی به یتیمان: مسئولان و دولتمردانی که بر خلاف عدالت قسطی عمل می کنند و به جای دفاع از حقوق توده های مسکین، فقیر و مستضعف مردم و یتیمان بی پناه(فجر، آیات 16 تا 18)، به دفاع از منافع ثروتمندان و قدرتمندان می پردازند و به عناوینی دروغینی چون هنرمندان از غارت بیت المال و عدم پرداخت مالیات دفاع و حمایت می کنند و به جای آن که قدرت خویش را برای حمایت از توده مردم به کار گیرند، به پشتیبانی و حمایت از مجرمان و فراریان مالیاتی و حقوق بگیران نجومی و اختلاس کنندگان از بیت المال می پردازند(قصص، آیات 17 و 86)؛ چنین مسئولانی امت و دولت را گرفتار ذلت می کنند. دولت اختلاس و قاسطین به جای این که از مردم حمایت کند، از ثروتمندان حمایت می کند و حاضر نیست تا یارانه ثروتمندان را به نفع فقیران حذف کند.
9. پیمان شکنی مسئولان: مسئولانی که به مردم وعده می دهند و حتی به طور رسمی در مراکز تصمیم گیری قول و قرار و پیمانی را امضا می کنند ، سپس زیر آن می زند و پیمان شکنی می کند و حتی منکر وعده های داده شده مستند به فیلم و صوت خود می شوند، چنین مسئولانی موجبات ذلت مردم را فراهم آورده و عزت را از امت و دولت سلب می کنند.(توبه، آیات 13 و 14)
10. تجاوز از حدود الهی: مسئولان نظام سیاسی ولایی که از حدود الهی تجاوز می کنند، امت و دولت را گرفتار ذلت می کنند و خشم خدا را به جان خود و ملت می خرند.(بقره، آیات 61 و 65؛ اعراف، آیه 166) مسئولانی که قوانین را دور می زنند و آن را اجرا نمی کنند و بلکه حتی قوانین طاغوتی مستکبران جهانی را اجرا می کنند، ذلت و خواری را برای امت و دولت به ارمغان می آورند.(همان)
11. تحریف حقایق: مسئولانی که حقایق را تحریف می کنند و با دروغ واقعیت های زشت را حتی به جای حقایق جا می زنند؛ چنان که تنها به عنوان یک نمونه واقعیت زشت حاکمیت استکبار شیطانی جهانی را یک «حق» معرفی می کنند که می بایست با آن تعامل داشت و حتی همکاری همدلانه با چنین مستکبران شیطانی دارند، باید گفت که چنین مسئولانی خواری و ذلت را برای امت و دولت به ارمغان می آورند و عزت را از آنان سلب می کنند.(مائده، آیه 41 )
12. تخریب مساجد و آبادکردن مراکز فساد: مسئولانی که به عناوینی گوناگون به تخریب مساجد می پردازند و از عمران آن که با حضور مردم فراهم می آید، جلوگیری می کنند و همت و اهتمام آنان ایجاد مراکز تفریحی فساد و گسترش آن است و به حمایت از هنرمندانی می پردازند که هنجارشکن هستند یا امکانات ملی را در اختیار شبکه های اجتماعی هنجارشکن خارجی می گذارند و از حمایت تولید داخلی مانند شبکه های اجتماعی داخلی در عرصه های گوناگون جلوگیری می کند و اعمال خلاف قانون دیگری دارند، در حقیقت امت و دولت را به خواری و ذلت می کشانند.(بقره، آیه 114) مسئولان دولتی که در شهرک های جدید به سرعت و با بودجه ملی و عمومی، انواع مراکز تفریحی و به ظاهر فرهنگی ایجاد می کند ، ولی حاضر به صرف بودجه برای مسجد نیست به طوری در یک شهرک بزرگ هیچ مسجدی را به پا نمی کند، و این گونه فرهنگ عمومی اسلامی را نادیده می گیرد، تنها خواری و ذلت را برای امت و دولت به ارمغان می آورد.
13. تمسخر مردم: مسئولان دولتی که مردم را به سخریه می گیرند و به شعور مردم توهین و اهانت می کنند، و آنان را بی شناسنامه می دانند و تنها رای و نظر خویش هدایت گرایانه می دانند و برای رای مردم پشیزی ارزش قایل نیستند و چون فرعون مستکبرانه به مردم نظر می کنند(غافر، آیه 29)، چنین مسئولانی امت و دولت را به ذلت و خواری سوق می دهند.(هود، آیات 38 و 39)
14. جاسوسی: مسئولان نظام و دولتی که به جاسوسی برای دشمنان اقدام می کنند و به سبب اعتقاد به مستکبران یا پشیزی پول و ثروت یا تابعیت خیانت می ورزند، دولت و مردم را از عزت به ذلت می کشانند.(مائده، آیه 41)
15. جنگ و فتنه داخلی: مسئولان نظامی که تنها برای حزب و جناح و جریان خویش سینه چاک می کنند و برای مقاصد پست دنیوی جنگ و فتنه داخلی راه اندازی می کنند، بی گمان ذلت و خواری را برای دولت و امت رقم می زنند.(بقره، آیه 85)
16. حاکمیت طاغوت و مستکبران: مسئولان دولتی که حاکمیت طاغوت و مستکبران جهانی را فقط به داعی عناوین فریبایی چون بین الملل و جامعه بین المللی می پذیرند و قوانین و حدود آن را مقدم بر حدود و قوانین الهی و آموزه های اسلامی می دانند، ذلت و خواری را برای دولت و امت به ارمغان می آورند.(زخرف، آیه 45؛ بقره، آیات 61 و 65؛ اعراف، آیه 166)

این ها برخی از عوامل بسترساز برای ذلت و خواری امت و دولت است که در این جا مطرح شده است. با نگاهی به این مصادیق می توان دریافت که چرا امت اسلام در جهان امروز هم چنان در ذلت است و نتوانسته است عزت واقعی و حقیقی را کسب کند. می بایست این اسباب و عوامل را شناخت و بر اساس توصیه الهی با آن مبارزه کرد و به حذف عوامل به ویژه مسئولان فاسد و نفوذی و منافقی پرداخت که هماره در طول تاریخ به عزت مسلمانان و دولت و امت ضربه زده اند.