حفظ کرامت دریافت کننده اجرت
براساس تعالیم قرآن، موجر و یا صاحب کار به هنگام به‌کارگیری اجیر یا کارگر باید به‌گونه‌ای عمل کند که مصلحت اجیر نیز برآورده شود و در حقیقت ظلم به او نشود. حضرت شعیب(ع) در زمان عقد قرارداد با حضرت موسی(ع)به عنوان اجیر می‌فرماید: وَمَا أُرِیدُ أَنْ أَشُقَّ عَلَیْکَ سَتَجِدُنِی إِنْ‌شَاءَ الله مِنَ الصَّالِحِینَ؛ و نمى‌خواهم بر تو سخت‌گیرم و مرا ان شاء الله از درستکاران خواهى یافت.(قصص، آیه 27) لذا برخورد صاحب کار با اجیر لازم است به دور از هرگونه سختگیری باشد که اجیر در شقاوت و رنج افتد، بلکه به‌گونه‌ای اجیر را به‌کار گیرد که مصلحت او نیز تحقق یابد.
البته اجیر هم کار و خدمتی که ارائه می‌دهد باید مبتنی بر اصولی چون علم در آن عمل اجیر شده و امانت در کار (یوسف، آیه 55؛ قصص، آیه 26) باشد و در کار اجیر شده کم نگذارد و به تعبیر قرآنی «عدم بخس» داشته باشد.(اعراف، آیه 85؛ شعراء، آیه 183)
در حقیقت از نظر قرآن، صاحب کار یا موجر وقتی کسی را اجیر کرده، نمی‌بایست به گونه‌ای عمل کند که گویی برده اوست، بلکه باید کرامت او حفظ شود؛ زیرا خدا انسان را کرامت بخشیده (اسراء، آیه 70) و اگر کسی برای دیگری اجیر می‌شود، صاحب کار نمی‌تواند این کرامت او را نادیده بگیرد و او را به شقاوت اندازد و مصلحت او را فدای منافع خود کند.
از دیدگاه قرآن، انسان‌ها در دنیا می‌بایست اجتماعی زندگی کنند و لازمه آن این است که برخی بر برخی دیگر برتری داشته باشند و دیگری را به تسخیر درآورند و به خدمت و یا کاری بگمارند تا با بده و بستان همه نیازهای اجتماعی انسان برآورده شود(زخرف، آیه 32)؛ اما تسخیر کردن و گماردن به کاری به معنای بی‌احترامی و سلب کرامت انسان و انداختن شخص در رنج و سختی نیست؛ بلکه می‌بایست با حفظ کرامت انسانی اجیر، مصالح او را مد نظر قرار دهد؛ زیرا امت ایمانی، امت صالحان است که همواره مصلحت خویش و دیگران را مد نظر قرار می‌دهند.
