انسان ها همانند دیگر موجودات هستی نیازمند آرایه ها و زینت های هستند که بدان خود را بیارایند و جلوه گری کنند. خداوند برای آسمان ، ستارگان را زینت و آرایه آن قرار داده است. از این روست که می فرماید: إِنَّا زَيَّنَّا السَّمَاء الدُّنْيَا بِزِينَةٍ الْكَوَاكِبِ؛ ما آسمان دنیا را به ستارگان آراستیم.(صافات ، آیه 6)
هم چنین خداوند درباره زمین می فرماید: إِنَّا جَعَلْنَا مَا عَلَي الْأَرْضِ زِينَةً لَّهَا؛ به راستی که ما آن چه بر روی زمین است، زینت و آرایه آن قرار دادیم.(کهف، آیه 7)
در آیات دیگر نیز بسیاری از امور را از آرایه های حیات دنیا و زندگی این سرایی دانسته است. از جمله در آیه 45 سوره کهف می فرماید که مال و فرزند نیز اگر آرایه و زینت باشد، زینت خاص این دنیاست؛ زیرا انسان نمی تواند این را با خود به سرا و جهان دیگر ببرد.
به سخن دیگر، زینت واقعی آن است که جزو ذات انسان و همراه دایمی او باشد. پس اموری که به همان سادگی که به انسان می چسبد و تعلق پیدا می کند از انسان جدا می شود، این شایسته نیست که به عنوان زینت به شمار آید و انسان برای به دست آوردن آن تلاش کند و یا رنج برد و بدتر آن رنج بی شمار برد. از این روست که خداوند در همین آیه از انسان می خواهد تا به چیزهایی رو آورد که زینت و آرایه مانا و پایا باشد.
البته انسان ها در دنیا به دلایلی چون جهالت علمی و بیش تر جهالت عملی دنبال اموری می روند که زینت انسان نیست یا اگر باشد زینت الحاقی است که پایا و مانا نیست. بیش تر مردم گرفتار شبهات علمی هستند و توانایی تشخیص حق و باطل را ندارند و نمی توانند تشخیص دهند که چه چیزی خیر و خوب است و چه چیزی بد و زشت است.
بدتر این که بیش ترین مردم اگر از این شبهات علمی برهند، گرفتار شهوت علمی هستند و با آن که حق و باطل و خوب و بد و زشت و زیبا و خیر و سوء را می دانند و می شناسند، یعنی هم علم و دانایی به حکم دارند و هم معرفت و شناخت به موضوع، با این حال به سبب هواهای نفسانی و وسوسه های شیطانی، دنبال شر و بدی می روند و زینت های زمین و آسمان یا زینت های محدود به دنیا را به عنوان زینت خود می طلبد و دنبال آن می روند. این گونه است که برای نفس ایشان، اموری چون زن، مال و فرزند به عنوان زینت معرفی و مطرح می شود.(آل عمران، آیه 14)
زینت حقیقی انسان
خداوند زینت انسان و انسانیت را ایمان می داند و به مومنان یاد آور می شود که خداست که محبت ایمان را در دل ها و قلوب آنان انداخته است تا این گونه به آرایه های ایمان جان و تن خویش را بیارایند. خداوند می فرماید: اللَّهَ حَبَّبَ إِلَيْكُمُ الْإِيمَانَ وَزَيَّنَهُ فِي قُلُوبِكُمْ؛ خداوند ایمان را محبوب شما گردانید و آن را زینت و آرایه دل هایتان قرار داد.(حجرات، آیه 7)
پس انسان باید ایمان را به عنوان زینت پایا ومانا خود انتخاب کند؛ زیرا جای این زینت در قلب و جان آدمی است و هماره با او خواهد ماند.
خداوند در آیه 31 سوره اعراف می فرماید: خُذُوا زِينَتَكُمْ عِندَ كُلِّ مَسْجِدٍ؛ با خودتان زینت های خودتان را در هر مسجدی همراه کنید و بردارید. این زینتی که انسان می بایست در مساجد با خود داشته باشد، هر چند که به ظاهر همان نعمت های زیبایی است که خداوند به انسان داده است و مثلا لباس زیبا بپوشد و یا خود را به عطر و بوی خوش بیاراید، ولی حقیقت این آرایه و زینت همان ایمان است. پس باید انسان با خود ایمان را به عنوان زینت در مساجد داشته باشد و آن را در جان و دلش تقویت کند و با هر سجده ای که در مسجد به جا می آورد، جان و روح خویش را به این زینت زیبا و خوش بو بیاراید و نورانی سازد؛ چرا که زینت ایمان، هم زیبا و هم خوش بو و هم نورانی و روشن است.
پس زینت حقیقی انسان همان ایمان است که باید دل و جانش را با آن بیاراید و از آن جایی که تنها جان و روان آدمی است که به سوی آخرت می رود و تن را در دنیا می گذارد، باید به جای تزیین تن و بدن ، در اندیشه تزیین و آراستن جان و قلب به زینت ها و آرایه های ایمان باشد.
